Η επανάκτηση του συνεργατισμού από τα μέλη του με τη μέθοδο που συμφωνήθηκε, είναι εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι ανέφικτη, αφού  απαιτεί υπερβολικά μεγάλη κερδοφορία των εργασιών του συνεργατισμού κατά τις επόμενες δεκαετίες.  Καλύτερη και πιο εφικτή επιλογή θα ήταν η επαναγορά μετοχών του συνεργατισμού από τα μέλη του, από το χρηματιστήριο, με φρέσκο χρήμα που να προέρχεται από τα μέλη του συνεργατισμού.  Με βάση τη συμφωνία, τα μέλη του συνεργατισμού έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα να πάρουν πίσω τον συνεργατισμό, αφού πρώτα ξοφλήσουν το χρέος ύψους €1.5 δισεκατομμύρια που θα εισφέρει το κράτος με επιτόκιο 10% και αφού περάσουν πέντε χρόνια συνεχούς κερδοφορίας του συνεργατισμού.  Αυτή είναι η απαίτηση της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επειδή αυτό απαιτούν οι κανόνες για κρατική ενίσχυση.  Το επιτόκιο που οφείλει να χρεώσει το κράτος είναι ψηλό, λόγω του ψηλού ρίσκου της επένδυσης που αναλαμβάνει το κράτος.  Αν τα κέρδη του συνεργατισμού είναι γύρω στα €150 εκατομμύρια το χρόνο, τότε μόλις που θα πληρώνει τόκους, και το χρέος θα παραμένει αμετάβλητο.  Αν τα κέρδη όμως είναι περισσότερα από €150 το χρόνο, τότε ο συνεργατισμός θα μπορεί να αποπληρώνει και μέρος του χρέους του και σε βάθος χρόνου να ξοφλήσει, και το κράτος θα έχει κάνει μια από τις πιο κερδοφόρες επενδύσεις που έκανε ποτέ.  Όμως αυτό το σενάριο φαντάζει ανέφικτο, καθώς τα κέρδη του συνεργατισμού θα είναι πολύ χαμηλότερα από €150 εκατομμύρια κατά τα πρώτα πέντε χρόνια, λόγω της ύφεσης και λόγω αναγνώρισης τεράστιων ζημιών από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.   Αρκεί να αναφέρουμε ότι μελέτη της Pimcoπροβλέπει ότι ο συνεργατισμός θα υποστεί ζημιές ύψους €1.4 δισεκατομμύρια στα επόμενα τρία χρόνια, στο ακραίο σενάριο.  Τα χρήματα αυτά θα πρέπει να αναγνωρίζονται ως ζημιές στα επίσημα αποτελέσματα του συνεργατισμού.  Με αυτά τα δεδομένα, το «χρέος» του συνεργατισμού προς το κράτος θα αυξάνεται συνεχώς από τους «τόκους» €150 εκατομμυρίων κάθε χρόνο και δεν θα μπορεί να ξοφληθεί ποτέ.  Θα ήταν λοιπόν πιο συμφέρον για τα μέλη του συνεργατισμού, αν πραγματικά θέλουν να πάρουν πίσω τον συνεργατισμό, να ζητήσουν από την κυβέρνηση να κάνει εισαγωγή του συνεργατισμού στο χρηματιστήριο και να αγοράζουν τις μετοχές από την αγορά με ελεύθερη διαπραγμάτευση.  Άλλωστε, η συμφωνία αναδιάρθρωσης του συνεργατισμού προνοεί τη δημιουργία επενδυτικού ταμείου (όπως είναι η Δήμητρα), στο οποίο τα μέλη μπορούν να εισφέρουν χρήματα, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για επαναγορά του συνεργατισμού από το κράτος.  Αν ο συνεργατισμός εισαχθεί στο χρηματιστήριο, τότε τα μέλη του συνεργατισμού θα μπορούν να αγοράσουν τις μετοχές του πολύ πιο χαμηλά.  Το κράτος θα υποστεί τη ζημιά βέβαια, όμως ο πρώτος τρόπος είναι ανέφικτος.  Προκειμένου το κράτος να υποστεί μεγαλύτερες ζημιές και να κληθεί να εισφέρει περισσότερα στο μέλλον, καλύτερα να πουλήσει το συνεργατισμό το συντομότερο δυνατόν, στα επόμενα τρία με πέντε χρόνια.

Μάριος Μαυρίδης, βουλευτής Κερύνειας