Το κράτος αναλαμβάνει να κάνει μια επένδυση με ψηλό ρίσκο στο συνεργατισμό.  Αν η επένδυση είναι επιτυχημένη, το κράτος θα δικαιούται τα κέρδη, αν η επένδυση είναι ζημιογόνα τότε το κράτος θα κληθεί να αυξήσει τη συμμετοχή του, διαφορετικά ο συνεργατισμός θα καταρρεύσει.  Αν λοιπόν η διαχείριση του συνεργατισμού δεν είναι καλή, τότε το κράτος θα ρίχνει χρήματα σε μια μαύρη τρύπα και θα επιβαρύνει περισσότερο τον φορολογούμενο.  Αυτό είναι άδικο για τον φορολογούμενο πολίτη, που ήδη πληρώνει αρκετά για ένα μεγάλο και σπάταλο δημόσιο και ημιδημόσιο τομέα.  Δεν είμαι σίγουρος αν η λύση που έχει προταθεί για το συνεργατισμό είναι ορθή  και κοινωνικά δίκαιη.  Η κυβέρνηση φορτώνει το φορολογούμενο πολίτη με επιπρόσθετο βάρος ύψους €1.5 δις, σε μια επένδυση με εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον.  Να θυμίσουμε ότι τον Μαϊο του 2012 το κράτος έχει πράξει το ίδιο με τη Λαϊκη Τράπεζα, όταν την εξαγόρασε για €1.8 δις, με χρήματα του φορολογούμενου πολίτη.  Η Λαϊκή τότε μαζί με την Κεντρική Τράπεζα και το Υπουργείο Οικονομικών είχαν παραπλανήσει τη βουλή, αφού απέκρυψαν την ταχύτατη και ακατάσχετη αιμορραγία των καταθέσεων της.  Στην περίπτωση του συνεργατισμού, όλες οι πληροφορίες είναι γνωστές, και προκαλούν μεγάλο προβληματισμό.  Η Κεντρική Τράπεζα παρουσίασε στοιχεία ότι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια στο συνεργατισμό είναι τόσο ψηλά και έχουν ξεπεράσει και το ακραίο σενάριο της Pimco.  Ο κίνδυνος είναι ότι αν η οικονομία επιδεινωθεί περισσότερο από ότι προβλέπει το μνημόνιο, και αν η ανεργία αυξηθεί ακόμα περισσότερο, τότε το ποσοστό των μη εξυπηρετούμενων δανείων του συνεργατισμού θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο.  Αν το πιο πάνω σενάριο επαληθευθεί, τότε ο συνεργατισμός θα χρειαστεί περισσότερα πρωτοβάθμια κεφάλαια και το κράτος θα κληθεί να τα καταβάλει.  Το κράτος δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε μια τέτοια διαδικασία.  Πρέπει να αναζητήσουμε άλλες λύσεις οι οποίες να μην επηρεάζουν τα οικονομικά του κράτους και τη τσέπη του φορολογούμενου πολίτη.  Το κράτος θα πρέπει να διασφαλίσει ότι ο φορολογούμενος δεν θα κληθεί να πληρώσει περισσότερο από το €1.5 δις.  Για να γίνει αυτό, το κράτος θα πρέπει να απαλλαγεί από το συνεργατισμό το συντομότερο δυνατόν.  Η καλύτερη λύση, κατά την άποψη μου, θα ήταν όπως το κράτος αναζητήσει στρατηγικό επενδυτή, ο οποίος θα μπορούσε να αναλάβει τη διοίκηση του συνεργατισμού.  Ένας στρατηγικός επενδυτής παγκόσμιας εμβέλειας, όπως για παράδειγμα η HSBC, θα μπορούσε να διευθύνει τις εργασίες του συνεργατισμού με περισσότερο επαγγελματισμό και υπευθυνότητα και θα εμπέδωνε περισσότερη εμπιστοσύνη στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα.  Και τότε η εισφορά του κράτους θα ήταν μια πραγματική επένδυση.

Μάριος Μαυρίδης, βουλευτής Κερύνειας