Αυτοί που φυλαγαν Θερμοπύλες ………

 Του Γλαύκου Ανδρέου

H ζωή του Βραχιμη Χ Ιωσήφ   αντανακλά όλη την Μαρωνια  του 20ού αιώνα. Ο τελευταίος αυτός εγκλωβισμένος του Ασωμάτου μέχρι τον θάνατο του , ήταν ταυτόχρονα θύμα αλλά και άνθρωπος που δρούσε,  που παρά τα βαθειά του γεράματα  επέμενε πεισματικά να φυλαει Θερμοπύλες και  συνέβαλε στη διαμόρφωση της σημερινής εικόνας  του κατεχόμενου χωριού  του  ……… να έχουμε το δικαίωμα έστω και μια φορά την εβδομάδα να εκκλησιαζόμαστε…. …..Μπήκε στην αιωνιότητα όπως μπήκαν η Σαπφώ, ο Πλάτωνας, ο Ευριπίδης…».

Η καταγραφή της Ιστορίας του χωριού  μας, ανέκαθεν, έμπαινε υπό τη σκέπη της ανάδειξης της γραμμικής πορείας μιας κοινότητας   που είχε τη «βαριά μοίρα» να συνιστά το λίκνο ολόκληρης της Μαρωνιας . Τη «μοίρα» αυτή έφεραν ως «τιτάνες» στις αγέρωχες πλάτες τους, γέροντες όπως ο Βραχιμης Χ Ιωσήφ  επιλεγμένοι από τους θεούς για να μεταλαμπαδεύσουν τη θεία βούληση στους απανταχού βαρβάρους, που επιβουλεύονταν τα ιερά και όσια της φυλής μας. Το Μαρωνιτικο στερέωμα λάμπει από τη «φωτοδότρα» δύναμη αυτών των ανθρώπων  που χάραξαν με τρόπο ανεξίτηλο την πορεία του Μαρωνιτισμου  μέσα στο χρόνο.

Σε μια εποχή κατά την οποία διαπιστώνεται βαθιά κρίση εμπιστοσύνης , στην ίδια την  ιστορία ,  η σκιαγράφηση της προσωπικότητας των απλών ανθρώπων  του Ασωμάτου , και όχι μόνο ,  κατά της μεταπολεμικής περιόδου,  αποτελεί σημαντική συνεισφορά  όχι μόνο στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, αλλά, κυρίως, στη συναγωγή χρήσιμων και κρίσιμων συμπερασμάτων για την επιτακτικά αναγκαία αναβάθμιση της ποιοτητας της   ζωής μας  αλλά κυρίως να παραδειγματιζόμαστε εμείς οι νεότεροι αλλά προπάντων  να μην ξεχνάμε .

Βραχιμης Χ Ι Ιωσήφ : Προσηνής,  φιλαλήθης, αγνός, φιλικός, φιλάνθρωπος, χαρισματικός, προπαντός ταπεινός και εραστής της προσευχής ο   Φλογερός  εγκλωβισμένος   και μαχητής της αλήθειας ξεχωρίζει από την μεγάλη πίστη του προς το Χριστό. Έφερε στο κόσμο τέσσερα παιδιά , τον Ιωσήφ που διαπρέπει στην ιατρική στη Γερμάνια , τον Γιώργο πρώην ανώτερο κυβερνητικό λειτουργό , την Τερέζα , χημικό ,  και τον Γιαννάκη ανώτερο κτηματολογικό λειτουργό   τους έδωσε από το μόχθο του και το αίμα του όλα τα εφόδια να διαπρέψουν σε όλους τους τομείς της ζωής τους.   Στα πέτρινα χρόνια της εισβολής αρνείται να εγκατάλειψη την γενέτειρα γη,  και  την μήτρα του Ασωμάτου που τον ξεγέννησε ,  την 1^η Ιανουαρίου 1914,  μέχρι τον θάνατο του στις 03/12/2009  σε ηλικία 96 χρονών.

20/07/2014:  Σ αυτή τη νωθρότητα της αναμονής και τη ματαιότητα της τεχνητής λάμψης απαντούν οι άνθρωποι που αντιδρούν και αγωνίζονται στoν Ασώματο. Στην ίδια εικόνα η γέννηση κι ο θάνατος: στο πρώτο επίπεδο ένα σπαρμένο χωράφι, και στο βάθος, όχι πολύ μακριά, ο πυκνός μαύρος καπνός μετά το βομβαρδισμό. Ο Βραχιμης Χ Ιωσήφ    απεικονίζει ανθρώπους που διαμαρτύρονται με μαζικές διαδηλώσεις ή απλώς εξακολουθώντας, παρά τις αντιξοότητες, να παραμείνουν στη γη τους. Ίσως την πιο δυνατή κραυγή διαμαρτυρίας απηχεί η μορφή μιας ηλικιωμένης γυναίκας εκείνης της   γυναίκας του της Χριστίνας:  καθισμένη στην άκρη του δρόμου, μπροστά από τα ερείπια του βομβαρδισμένου χωριού της, βαστά σαν λάβαρο ένα ξύλινο κοντάρι, ενώ στο βλέμμα της αποτυπώνονται ο πόνος, η φρίκη, η απόγνωση. Έτσι ακριβώς , χωρίς δρόμους να διαβεί, παρέα με την ψυχή της αναζητά κάποιο να της τοποθετήσει φως! Και τι φως! Μια λάμπα! Το φως όμως είναι στην ψυχή της, να μας φωτίζει όλους εμάς όπου το σαράκι του υπερκαταναλωτισμού μας κατατρώει

Μετά από αυτόν τον ήρωα τι καταφέραμε εμείς οι νεότεροι :

Η  Ιστορία όμως  δεν γράφεται με εγκώμια ……….Στήσαμε και  καταστήσαμε τους εισβολείς  εθνικό θεσμό... κάποιοι  νομίζουν  πως  μπορούν  να μεταχειριστούν την Ιστορία σαν ένα πείραμα Φυσικής. Η διαφορά είναι πως στη Φυσική μπορείς να επαναλάβεις το πείραμα χίλιες φορές, ενώ στην Ιστορία το καθετί γίνεται μια φορά.

Η ιστορία δεν έχει τύψεις. Δεν έχει ούτε τύψεις ούτε δισταγμούς. Αδιάφορη και αλάθητη κυλάει προς το σκοπό της και δικαιώνει πρωτίστως νεκρούς και μετά τους ζωντανούς   Σε κάθε στροφή, μες στη διαδρομή της αφήνει πίσω της την ιλύ που κουβαλάει και τα κουφάρια των πνιγμένων. Η ιστορία ξέρει τη δουλειά της και δε σφάλλει.

Ας μην καταντήσουμε την ιστορία μας με τους ανθρώπους μας , που μας πρόσφεραν τόσα και τόσα ,  ένα απάνθρωπο και  ανήθικο χτίστη, που φτιάχνει τον πηλό του από ψέματα , αίμα και βρωμιά.

Αιώνια θα σε θυμόμαστε!