Στέψη  της Παναγίας στον Ασώματο

Γράφει ο Ανδρέας Φραντζιάς

Όπως κάθε χρόνο τα τελευταία 6 χρόνια, έτσι και φέτος, με ευλάβεια και κατάνυξη, έγινε η τελετή της Στέψης της Μεγαλόχαρης στον Ασώματο, παρουσία αρκετών  πιστών.

Όλοι οι πιστοί, ενωμένοι με τις προσευχές, τους ύμνους και τις ψαλμωδίες, με περισσή ευλάβεια, παρακάλεσαν την Αειπάρθενο να κάνει το θαύμα της για τη γρήγορη ελευθερία κι επιστροφή στα σπίτια μας.

Προπάντων όμως, οι χαρές και τα γέλια των μικρών παιδιών που συμμετείχαν σε όλα τα στάδια της τελετής, μοσχοβολούσαν μια γλυκιά κι ευλογημένη ευωδία.

Κατά τη λιτανεία του αγάλματος της Παναγίας, στον περίγυρο της εκκλησίας, κάτω από τον ήχο του «Χαίρε Μαρία» και του «Για Ουμάλλαχ», τα παιδάκια έραναν με ροδοπέταλα την Παναγία. Ταυτόχρονα έραναν και τις ψυχές μας με ευφροσύνη και μια ανείπωτη ελπίδα για το αύριο.

Και σαν στεφάνωναν με γαρδένιες το κεφάλι της με όλη την αθωότητα του κόσμου ζωγραφισμένη στα προσωπάκια τους, έλουζαν τις καρδιές μας με αγαλλίαση κι ευτυχία. Μαζί όμως με απορίες και προβληματισμό: Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν είχε κάτι απο τα παιδιά;  

Αντηχούν ακόμη στα αυτιά μου τα λόγια του σεβαστού και πράου ιερέα του χωριού μας Αντουάν.

Η αγάπη μοιάζει με το σταυρό. Ο σταυρός αδιαίρετα καμωμένος από δυό γραμμές. Την κάθετη γραμμή που αντιπροσωπεύει το Θεό και την οριζόντια, τον συνάνθρωπο μας. Η αγάπη είναι αληθινή σαν το σταυρό, μόνο σαν αγαπάς το Θεό και το συνάνθρωπο μαζί. Η επιλεκτική αγάπη για το Θεό, χωρις την αγάπη για τον πλησίον, είναι σταυρός χωρίς τη μιά του γραμμή, σταυρός χωρίς νόημα, είναι μια πλάνη, μια  ψευδαίσθηση…

Η περιφοράς της Παναγίας, δημιουργεί ένα αλληγορικό σκηνικό μέσα στις καρδιές μας. Από τη μια κατάνυξη κι ευλάβια, μα σαν σηκώσεις το βλέμμα κι ατενίσεις γύρω σου το χωριο, σκηνές που πλακώνουν τη ψυχή σου προβάλλουν. Ένα βουβο,  ερειπωμένο χωριό. Παντού πέτρες στιβαγμένες, να μαρτυρούν πως κάποτε, σμιλεμένες με τον υδρώτα, και κτισμένες με μεράκι και μαστοριά, δομούσαν κάποιο σπιτικό. Τώρα  χαλάσματα,  αγριόχορτα να το πνιγουν, μαζι κι εμάς, κάνοντας μας να λυποψυχούμε.

Πώς κατάντησες έτσι χωριουδάκι μας; Πως σε κατάντησαν, πως σε καταντήσαμε ένα τέτοιο ρημαδιό; Πως τα όνειρα μας τα παιδικά, τα καμωμένα απο χρώμα ροδοκόκκινο και χρυσό, κατάντησαν μια ουτοπία, γεμάτα γκρίζο και θολό;

Ακολουθούν άλλεσ φωτογραφίες και video