Τότες που το χαμόγελο ανθούσε έστω κι αμυδρά

Γράφει ο Ανδρέας Φραντζιάς

Το Γιοσηφούι, ο Τουμάνης, ο Σκορτής, ο Τρουλλής, ο Λιάτσος, ο Χαννής, ο Καπιρής, ο Κασάπης…

Μορφές ιστορικές. Πρόσωπα αγαπητά μα και σεβαστά. Γλυκύτατα γεροντάκια. Άνθρωποι που πότισαν με τα ροζιασμένα χέρια τους, με ιδρώτα κι αίμα τη μάνα γη τους για να θρέψει τα παιδιά τους.

Ο ασταμάτητος χρόνος τους βάρεσε τα πόδια. Με ένα μπαστούνι ο καθένας για στήριγμα κι ασφάλεια.

Κι όμως οι κακουχίες της ζωής δεν τους χάλασαν την κάρδια. Δεν τους έσβησαν το χαμόγελο. ¨Έστω κι αμυδρό υπάρχει στα μειλίχια πρόσωπα τους.

Πρόσωπα πράα κι αγνά που η σύναξη στο καφενείο γίνεται το βάλσαμο της ημέρας.

Να θυμούνται, να αναπολούν, να νοσταλγούν…

Ευλογημένοι, μακριά από μίση και ζηλοφθονίες. Αφήνοντας πίσω διαφορές και μικρότητες.

Το ένα μπαστούνι να γίνεται δοξάρι και το άλλο βιολί. Έτσι, για να προσδίδουν στους νεώτερους την αισιοδοξία για το μέλλον.

Με σοφές συμβουλές να δίδουν δύναμη και κουράγιο.

«Συνεχείστε παιδιά μας την ανηφόρα της ζωής γιατί από κεί πηγάζει η χαρά, από την προσπάθεια και δημιουργία. Σαν αρχίσει η κατηφόρα των γηρατιών, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα»

Δυστυχώς η κακιά μοίρα δε σας άφησε να κλείσετε τον κύκλο της ζωής σας εκεί που τον ξεκινήσατε. Εκεί που γεννηθήκατε, που αναθρέψατε τα παιδιά σας, εκεί που χύσατε άφθονο ιδρώτα και δάκρυ, στον τόπο σας, στη μάνα γη σας…

Αιωνία σας η μνήμη!