Προσφώνηση Αδελφής Αννίτας

Γράφει ο Ιωσήφ Τσιράκκης

«Δεν είμαι σίγουρη πώς ακριβώς μοιάζει ο Παράδεισος, αλλά γνωρίζω ότι με το που θα πεθάνουμε και θα έρθει η ώρα να μας κρίνει ο Θεός, δε θα μας ρωτήσει πόσα καλά κάναμε στη ζωή μας, αλλά μάλλον θα μας ρωτήσει «πόση αγάπη βάζαμε σε αυτό που κάναμε».

Τάδε έφη η Μητέρα Τερέζα, τα οποία φαίνεται να ακολουθεί κατά γράμμα η Αδελφή που μετά τιμής θα παρουσιάσω σε λίγες γραμμές. Σκληρό το έργο μου, μπροστά σ’ ένα τέτοιο Μεγαλείο Ανθρωπιάς, πανδαισίας ευγενών και ενάρετων χαρακτηριστικών. Μια καλή γραία που για 32 χρόνια εκκολάπτει άξια και νούσιμα παιδάκια.

Ο λόγος για την Αδελφή Αννίτα. Γεννημένη στον Ασώματο Κερύνειας το 1939, κόρη του Ιωσήφ Ηλία Ορφανού και της Πωλούς Σολωμή, έχοντας άλλα πέντε αδέλφια, στα 17 της χρόνια μεταναστεύει στη Γαλλία. Από δέκα χρονών έπαλλε βαθιά μέσα της το Θείο κάλεσμα. Οι γονείς της, αποδεχόμενοι την απόφαση της να γίνει Καλογραία, έδωσαν το έναυσμα της ευλογημένης πορείας.

Από τη Γαλλία στην Αγγλία, από την Αγγλία στην Ιταλία, όπου απέκτησε και την ιδιότητα της νηπιαγωγού. Έπειτα επιστρέφει στη Λάρνακα για έξι χρόνια και από το 1980 μεταφέρεται στο St. Mary’sSchool στη Λεμεσό, το οποίο υπηρετεί για 32 χρόνια, και πλέον σαν Γενική Υπεύθυνη του Νηπιαγωγείου. Άλλωστε, έχοντας τέτοια πληθώρα εμπειριών, πολυδιάστατης μόρφωσης και μιλώντας άπταιστα την Ελληνική, Αγγλική, Γαλλική και Ιταλική, ουδόλως διαφορετικής πορείας μπορούσε να τύχει.

Μέγιστη συγκίνηση η επιστροφή του αδελφού της Αντώνη (γνωστός ως Ρούσος) μετά από 30 χρόνια από την Αγγλία στην Κύπρο. Τον ίδιο χρόνο επιστρέφει από την Αμερική η αδερφή της Άννα με τα τρία της παιδιά.

Και επειδή η μικρότερη πράξη καλοσύνης αξίζει περισσότερο από τη μεγαλύτερη πρόθεση πράξης, απόψε ταπεινά την επαινούμε για την μακρόχρονη προσφορά της σ’ όλες τις βαθμίδες που υπηρέτησε.

Αδελφή Αννίτα,

Εκ βάθος καρδίας,

Σ’ ευχαριστούμε