Ανοίγουμε ένα καινούριο παράθυρο στην ιστοσελίδα μας! Από σήμερα φέρνουμε κοντά σας την ζωή όλων των Μαρωνίτισσων Καλογραιών, παρουσιάζοντας σας οπτικοακουστικό υλικό από τη μοναδική εκδήλωση που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Όμιλος Ασωμάτου προς τιμή τους.

Αρχή κάνουμε λοιπόν με τις Αδελφές Μπερναντέτ και Μπεατρίς.

Video

Πατήστε εδώ για φωτογραφίες

Αδελφές BernadettekaiBeatrice

Σε οποιαδήποτε ιστορία κάποια πρόσωπα είναι αναπόφευκτα πρωταγωνιστές. Στην ιστορία που θα ακούσετε σήμερα, το σκηνικό τοποθετείται στον Κορμακίτη, στο σπίτι του Ηλία και της Αλπίνας Σκορδή. Το γνωρίζουμε όλοι. Στο δρόμο προς την Παναγία αριστερά. Δυο δωμάτια όλο κι όλο. Χώρος λιγοστός, πρόσωπα πολλά:  Ηλίας, Αλπίνα, Ελένη, Μαρίνα, Τζιανούρα, Κύκκος, Σιέλος, Σίφης. Πώς να χωρέσουν τόσοι άνθρωποι, πώς να στριμωχτούν τόσα όνειρα σε δυο δωμάτια; Κι όμως, το μικρό γίνεται μεγάλο. Τα όνειρα στριμώχτηκαν και έγιναν πραγματικότητες. Και αυτοί που είχαν λίγα και ήταν τελευταίοι, έγιναν πρώτοι στην προσφορά και στη βασιλεία των ουρανών. 

Ηλίας και Αλπίνα, δύο γεωργοί από τον Κορμακίτη. Άνθρωποι του μεροκάματου, καλλιέργησαν με πάθος τη γη για να δώσουν ότι καλύτερο στα παιδιά τους. Και έμελλε από τούτο το μικρό σπίτι των φτωχών γεωργών να μεγαλώσουν δύο από τα σημαντικότερα πρόσωπα της κοινότητάς μας: η Μαρίνα και η Τζιανούρα οι αδερφές Bernandeteκαι BeatriceSkordi. Δύο πρόσωπα αγαπημένα , που αφιέρωσαν τη ζωή τους για την πρόοδο του τάγματός τους, για τον αγαπημένο τους Κορμακίτη, για τον αγαπημένο τους Λίβανο. 

Στις 16 Ιουλίου 1939 γεννιέται στο φτωχικό σπίτι η Μαρίνα Σκορδή. Ξεχωρίζει από μικρή για το ήθος και την εξυπνάδα της, γίνεται η αγαπημένη των δασκάλων και των φίλων της. Με το τέλος του δημοτικού αφήνει το χωριό της για τη Λεμεσό για να σπουδάσει, θέλοντας να γίνει καλογριά. Έφευγαν τότε από τον Κορμακίτη πολλές για τη Λεμεσό, λίγες όμως έφταναν στον τελικό προορισμό που είναι δύσκολος και απαιτητικός και δεν έχει επιστροφές.  Μετά τη Λεμεσό, ανοίχτηκαν όλοι οι δρόμοι. Από τη Λεμεσό, στην Αμμόχωστο για να δουλέψει και από εκεί στη Γαλλία όπου χειροτονήθηκε καλογριά παίρνοντας το όνομα Bernandette.  Ήταν αυτός ο πρώτος σοβαρός αποχαιρετισμός από την οικογένειά της. Η απόφαση όμως ήταν απόφαση και σηματοδοτούσε την αποκοπή της από την οικογένειά και την προσκόλλησή της στη μεγαλύτερη οικογένεια, στην οικογένεια της εκκλησίας του Χριστού. Μετά τη Γαλλία επιστρέφει στην Κύπρο και σπουδάζει για τρία χρόνια δασκάλα στην Παιδαγωγική Ακαδημία Κύπρου.  Με το τέλος των σπουδών της διορίζεται στον Κορμακίτη όπου υπηρετεί ως το 1976, ζώντας για δύο χρόνια τις στερήσεις και τα βάσανα των εγκλωβισμένων. Το 1976 εκλέγεται Περιφερειακή Ηγουμένη Μέσης Ανατολής και μετατίθεται στη Λεμεσό ως το 1981 όταν εκλέγεται γενική σύμβουλος του τάγματος και μεταβαίνει στη Ρώμη για έξι χρόνια. Έτσι, ένα φτωχό κορίτσι από τον Κορμακίτη αναρριχάται στα ψηλότερα σκαλοπάτια ενός παγκόσμιου τάγματος. Εκεί εργάζεται με ζήλο για το τάγμα , για την προσφορά στους φτωχούς και τους νέους για τους οποίους  είχε πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. 

Μετά τη Ρώμη, ακολουθούν ο Λίβανος και η Βουλγαρία όπου συνεχίζει το έργο της προσφοράς για να επιστρέψει και πάλι στην Κύπρο όπου ξαναεκλέγεται περιφερειακή ηγουμένη συνεχίζοντας να εργάζεται στο σχολείο για τα παιδιά και τους νέους. Πάνω από όλα όμως η αδελφή Bernandetteσυνέδεσε το όνομά της με το ζωντάνεμα του Κορμακίτη, με τις προσπάθειές της να φέρει τους νέους κοντά στην εκκλησία και τις παραδόσεις τους, κοντά στο χωριό τους, στο χωριό της που τόσο αγάπησε. 

Η Ιωάννα γεννήθηκε στον Κορμακίτη στις 4 Δεκεμβρίου 1942. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού  μέχρι την Πέμπτη τάξη, αφού έπρεπε να εργαστεί για να βοηθήσει την οικογένειά της. Μετά από ένα χρόνο πήγε στη Λεμεσό, στη σχολή Τέρα Σάντα, όπου θα σπούδαζε για δύο χρόνια και μετά θα γινόταν νοσοκόμα. Το σχέδιο όμως αλλάζει: Παίρνει το δίπλωμα μετά από πέντε χρόνια σπουδών και αποφασίζει να γίνει καλογριά. Εξακολουθεί να εργάζεται για ένα χρόνο στο σχολείο για να βοηθήσει τον αγαπημένο της Κύκκο με τις σπουδές του στην Αγγλική Σχολή και το 1960 γίνεται καλογριά στη Γαλλία. Το 1965 συνεχίζει τις σπουδές της στη Ρώμη και κατόπιν, το 1967 πηγαίνει στο Manchester όπου παίρνει τα GCEστο σχολείο του Αγίου Ιωσήφ καθώς επίσης και πτυχίο στα παιδαγωγικά μετά από φοίτηση 4^ων ετών στο VictoriaUniversityτο σημερινό UniversityofManchester. Επιστρέφει στην Κύπρο δύο μέρες πριν από το πραξικόπημα και αρχίζει η προσφορά της. Δίδαξε για 14 χρόνια στο StMarysστη Λεμεσό Αγγλικά, Λογοτεχνία, Θρησκευτικά, Θέατρο, Μουσική…Έκανε την εργασία της με αγάπη και το 1988, μετά το θάνατο της μητέρας της τοποθετείται στο Λίβανο σε ένα μικρό Μαρωνίτικο χωριό στα σύνορα με τη Συρία, πίσω στις ρίζες, κάπου εκεί που οι πρώτοι Μαρωνίτες ξεκίνησαν κάποτε, κατατρεγμένοι, το ταξίδι τους στη νήσο Κύπρο. 

Εκεί στο Λίβανο αρχίζει μια τεράστια προσφορά για την οποία λίγοι γνωρίζουν. Έζησε τον πόλεμο και την έναρξη της μεγάλης Αποστολής, ανάμεσα στις Μαρωνίτικες της ρίζες, Σήμερα , μετά από 25 χρόνια στο Menjezθυμάται….Τις σκληρές μέρες του 1988-1994 που ζούσε σε ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρισμό, ταχυδρομείο, αυτοκίνητα. Φτωχή, ανάμεσα σε φτωχούς ξεκινά το σχολείο με 15 μαθητές τον Οκτώβριο. Πεισμώνει: Θέλει να φτιάξει σχολείο, θέλει να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες ζωής για τους κατοίκους του Menjez. Με δικές της ενέργειες, αγοράζεται γη και χτίζεται μοναστήρι και σχολείο. Το Menjez αλλάζει. Οικογένειες γυρίζουν πίσω, η ζωή γυρίζει πίσω, το σχολείο έχει νέους δασκάλους, 300 νέους μαθητές.  Το μικρό σχολείο που ίδρυσε εδραιώθηκε μεγάλωσε και σήμερα διευθύνει ένα μεγάλο σχολείο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα καλύτερα σχολεία του Λιβάνου και όλα αυτά στο μικρό απομακρυσμένο Menjezπου ξαναζωντάνεψε. 

Η ζωή , όπως και της Αδ. Μπερναντέτ, της έδωσε χαρές, αλλά και λύπες. Χαρές η δημιουργία του σχολείου, οι επισκέψεις συγγενών, το ξανάνιωμα του χωριού. Λύπες: ο χαμός του πατέρα, θείων και του αγαπημένου της Κύκκου… Μεγάλη χαρά η έρευνα για το βιβλίο της που αφορά το τάγμα των Φραγκισκανών αδερφών στην Κωνσταντινούπολη, το Λίβανο και την Κύπρο, ένα βιβλίο μαρτυρία για τη μεγάλη προσφορά των αδερφών στους τόπου όπου υπηρέτησαν. 

Σήμερα, μετά από 70 και πλέον χρόνια ζωής και προσφοράς οι αδερφές Bernadetteκαι Beatrice είναι χαρούμενες με την εξέλιξη της ζωής τους και αν ξανάξεκινούσαν θα ξεκινούσαν ακριβώς από εκεί, από εκείνο το φτωχικό σπίτι στον Κορμακίτη τους.