Για να γνωρίζουν αυτοί που πληρώνουν

Τα προνόμια των εργαζομένων στους ημικρατικούς οργανισμούς δεν είναι παράνομα, είναι όμως υπερβολικά και προκλητικά, και προκαλούν το περί δικαίου αίσθημα των πολιτών, ιδιαίτερα ανάμεσα στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι πληρώνουν για αυτά τα προνόμια, πλην όμως δεν τα απολαμβάνουν οι ίδιοι.  Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, και οι φορολογούμενοι γενικότερα, έχουν δικαίωμα να γνωρίζουν για το τι πληρώνουν και γιατί πληρώνουν.  Έτσι, οι φορολογούμενοι θα μπορούν να αξιολογούν καλύτερα αυτούς που τους  χρεώνουν και τους στέλνουν το λογαριασμό, για το κόστος αυτών των προνομίων.

Τα προνόμια που απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι στους ημικρατικούς οργανισμούς, και τα οποία πληρώνουν οι φορολογούμενοι, περιλαμβάνουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε ιδιωτικά νοσηλευτήρια, διακοπές στην Κύπρο και στο εξωτερικό, επιδότηση του επιτοκίου για στεγαστικά και φοιτητικά δάνεια, και διάφορα άλλα επιδόματα.  Το κόστος αυτών των ωφελημάτων κυμαίνεται από 15% μέχρι 20% του μισθολογικού κόστους και επιβαρύνουν τον φορολογούμενο και τον καταναλωτή, ανάλογα με την περίπτωση.  Αν αυτά τα προνόμια δεν υπήρχαν, οι φορολογούμενοι και οι καταναλωτές θα πλέρωναν λιγότερα.  Για παράδειγμα, αν η Αρχή Τηλεπικοινωνιών είχε χαμηλότερο κόστος, τότε θα μπορούσε να χρεώνει χαμηλότερες τιμές για κινητή τηλεφωνία και ίντερνετ.

Τα πιο πάνω προνόμια είναι επιπρόσθετα από τα μισθολογικά, συνταξιοδοτικά, και άλλα ωφελήματα όπως η μονιμότητα, επαγγελματική σύνταξη, άδειες ασθενείας διαρκείας κλπ, που απολαμβάνουν όλοι οι εργαζόμενοι του δημοσίου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, και τα οποία αποτελούν όνειρο θερινής νυκτός, για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι πληρώνουν για όλα αυτά.    Για όλα αυτά τα ωφελήματα θα ασχοληθούμε σε επόμενο άρθρο.

Επιμένω ότι οι φορολογούμενοι πολίτες και οι επιχειρήσεις πρέπει να γνωρίζουν τι πληρώνουν και γιατί, διότι μόνο έτσι θα ευαισθητοποιεί η κοινωνία και θα ενεργοποιηθεί με στόχο την αλλαγή ή τη διατήρηση του υφιστάμενου συστήματος.  Αν η κοινωνία το θέλει, ας το κρατήσει, όμως για να αποφασίσει, θα πρέπει πρώτα να γνωρίζει.  Και για να γνωρίζει η κοινωνία, θα πρέπει να υπάρχει διαφάνεια, και διαφάνεια ουδέποτε υπήρξε.  Η διαφάνεια είναι πυλώνας της δημοκρατίας, και χωρίς διαφάνεια δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά της δημοκρατίας από τη δικτατορία.

Τα προνόμια που έχουν οι εργαζόμενοι στους ημικρατικούς οργανισμούς είναι αποτέλεσμα συλλογικών συμβάσεων μεταξύ των συντεχνιών των εργαζομένων και των διοικήσεων των οργανισμών αυτών.  Στις διαπραγματεύσεις, οι συντεχνίες έπαιρναν, σχεδόν πάντα, αυτό που ήθελαν, κυρίως διότι οι διοικήσεις των ημικρατικών ήταν και είναι ακόμα αδύναμες, και για το λόγο αυτό φόρτωναν το λογαριασμό στους φορολογούμενους και στους καταναλωτές.  Το χειρότερο από όλα βεβαίως είναι οι συμφωνίες αυτές γίνονταν πίσω από κλειστές πόρτες.  Οι φορολογούμενοι δεν γνώριζαν τι συνέβαινε εις βάρος τους.

Οι εκάστοτε κυβερνήσεις που διαχειρίζεται αυτούς τους οργανισμούς και η βουλή των αντιπροσώπων, που εγκρίνει τους προϋπολογισμούς τους, ουδέποτε έφεραν ένσταση για τα προνόμια των εργαζομένων στους ημικρατικούς, διότι δεν ήθελαν να συγκρουστούν με τις συντεχνίες, για ευνόητους λόγους.  Η εύκολη λύση ήταν και είναι και σήμερα, να χρεώνουν τους φορολογούμενους και τις επόμενες γενεές.  Η γνωστή παροιμία, «απ’ όν φορτώνει πόσσω σου, τάνα του να φορτώσει» είναι πάντα επίκαιρη.

Μάριος Μαυρίδης, Καθηγητής Οικονομικών στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο, Βουλευτής Κερύνειας ΔΗΣΥ, m.mavrides@euc.ac.cy