Σε τι έφταιξαν τα παιδιά?

Το δικαίωμα των παιδιών στη μόρφωση είναι υπεράνω του δικαιώματος των δασκάλων ή οποιωνδήποτε άλλων εργαζομένων να κατέρχονται σε στάση εργασίας.  Η στάση εργασίας από τους εκπαιδευτικούς αφαιρεί δικαιώματα από τα παιδιά, τα οποία δεν έχουν επιλογή παρά μόνο να υποστούν τις συνέπειες.  Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από την κοινωνία, κυρίως από την πολιτεία, η οποία έχει την ευθύνη να διασφαλίσει τα δικαιώματα των παιδιών.  Δηλαδή, τι θα γίνει αύριο αν οι διαφορές των εκπαιδευτικών οργανώσεων με το Υπουργείο Παιδείας δεν γεφυρωθούν;  Τι θα γίνει αν οι δάσκαλοι συνεχίσουν τις απεργίες? Ποιοι θα υποστούν τις συνέπειες; Τα παιδιά και οι γονείς τους ασφαλώς, αλλά κυρίως τα παιδιά.

Όσο και αν θέλουμε να κατανοήσουμε τις θέσεις των εκπαιδευτικών, ακόμα και αν έχουν δίκιο, η κοινωνία δεν πρέπει να ανέχεται ενέργειες από οποιουσδήποτε, που αφαιρούν θεμελιώδη δικαιώματα από τα παιδιά, ιδιαίτερα σε θέματα παιδείας και υγείας.  Η πολιτεία θα πρέπει να νομοθετήσει κατά τρόπο που να διασφαλίζονται τα δικαιώματα των παιδιών.  Αυτό πρέπει να γίνει σύντομα διότι η απειλή για απεργίες στους τομείς της παιδείας και της υγείας είναι στο ορατή στο προσεχές μέλλον.  Αν τα θέματα αυτά δεν ρυθμιστούν άμεσα, τότε τα δικαιώματα των παιδιών θα συνεχίσουν να παραβιάζονται.

Επί της ουσίας, οι εκπαιδευτικοί κατήλθαν σε στάση εργασίας επειδή επηρεάζονται τα οικονομικά τους συμφέροντα, ουσιαστικά θέλουν οι αντικαταστάτες να γίνουν συμβασιούχοι, διότι οι συμβασιούχοι έχουν μεγαλύτερο οικονομικό όφελος.  Οι άλλοι δύο λόγοι στους οποίους αναφέρονται οι εκπαιδευτικές οργανώσεις, και που αφορούν τη στελέχωση των σχολείων και τα χρόνια προβλήματα στο χώρο της παιδείας, είναι πολύ πιο σημαντικοί αλλά δεν είναι αυτοί οι λόγοι που προκάλεσαν την απεργία.  Οι εκπαιδευτικές οργανώσεις έχουν θέσει τα δικά τους συμφέροντα τους υπεράνω των συμφερόντων των παιδιών.  Χρησιμοποιούν δηλαδή τα παιδιά ως «όμηρους» για να κερδίσουν οικονομικά οφέλη.  Η πολιτεία θα πρέπει να κρίνει κατά πόσο τα συμφέροντα των παιδιών είναι πιο σημαντικά από τα συμφέρονται των εκπαιδευτικών.

Η λύση βεβαίως δεν είναι η πολιτεία να ικανοποιήσει τους εκπαιδευτικούς μήπως και κάνουν ξανά απεργία.  Αν η πολιτεία υποκύψει στους εκβιασμούς των εκπαιδευτικών τότε τα προβλήματα θα αυξάνονται.  Τα αιτήματα είναι πολλά, και τα παιδιά είναι ο εύκολος στόχος.  Η πολιτεία δεν μπορεί να ανέχεται εκβιασμούς από οποιονδήποτε αλλά ούτε και πρέπει να παραμένει απαθής.  Η κυβέρνηση οφείλει να ρυθμίσει νομοθετικά το δικαίωμα της απεργίας σε ουσιώδης υπηρεσίες.  Η δημοτική και μέση εκπαίδευση είναι ουσιώδης όπως είναι και η υγεία, η ασφάλεια, η ηλεκτροδότηση κλπ.

Λυπούμαι διότι δεν έχω παρατηρήσει κανένα οργανωμένο φορέα, εκτός από τους οργανωμένους γονείς, να καταδικάζουν την στάση απεργίας των εκπαιδευτικών.  Τα πολιτικά κόμματα και ο πολιτικός κόσμος γενικά δεν σχολίασε το γεγονός της απεργίας, προφανώς διότι σκέφτονται το πολιτικό κόστος.  Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι απαράδεκτο.  Μπορεί οι εκπαιδευτικοί να έχουν δίκιο, αλλά δεν έχουν δικαίωμα να στερούν τη μόρφωση από τα παιδιά μας επειδή η πολιτεία δεν ικανοποιεί τα αιτήματα τους.

Μάριος Μαυρίδης, οικονομολόγος, βουλευτής Επαρχίας Κερύνειας, ΔΗΣΥ