H δική μου μαρτυρία για το καλοκαίρι του 1974 (μέρος 4)

 Της Μαρίας Στεφανή

Οι βομβαρδισμοί σταμάτησαν το βράδυ, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια τους κάλυπταν αεροπλάνα που έριχναν αλεξιπτωτιστές οι οποίοι στο πέρασμά τους σκορπούσαν το θάνατο και τον όλεθρο.  Η φρίκη του πολέμου είναι για μας κάτι πρωτόγνωρο.  Ταυτόχρονα, τα αποβατικά πλοία κτυπούν στα παραθαλάσσια της επαρχίας Κερύνειας, διευκολύνοντας τον τουρκικό στρατό να αποβιβαστεί.  Πολύ γρήγορα έχουν τον έλεγχο μεγάλης περιοχής και μερικών χωριών στα βόρεια του νησιού μας, λόγω αδυναμίας της Εθνικής Φρουράς να τα βάλει με μια τόσο μεγάλη δύναμη.  Καθόλη τη διάρκεια της νύκτας, ο τουρκικός στρατός, που έφθασε μέχρι τις βουνοκορφές του Πενταδακτύλου, ρίχνει φωτοβολίδες για να διευκολύνεται η κατάληψη περισσότερων περιοχών.

Είμαι τρομοκρατημένη και κάθομαι στην εξωτερική σκάλα του πατρικού μου σπιτιού μαζί με τους δικούς μου και κάποιους γείτονες συζητώντας για τα γεγονότα και κάνοντας σχέδια για το πως θα μπορέσουμε να σωθούμε σε περίπτωση κινδύνου.  Στο μυαλό μου έρχονται τρομαχτικά σενάρια από εικόνες στα βιβλία του δημοτικού σχολείου με τους Τούρκους να σφάζουν τον κόσμο με τα σπαθιά τους στους διάφορους ελληνοτουρκικούς πολέμους.  Τα μάτια μου μένουν καρφωμένα στο βουνό του Πενταδακτύλου που φωτίζεται από τις διάφορες φωτιές και τις φωτοβολίδες που ρίχνουν οι Τούρκοι στρατιώτες για να προχωρούν και δεν τολμώ να πάω στο κρεβάτι.  Κάποτε βαραίνουν τα μάτια μου και μπαίνω στο δωμάτιό μου.  Ξαπλώνω με τα ρούχα και τα παπούτσια μου για να είμαι έτοιμη να τρέξω μόλις χρειαστεί.

Το κράξιμο του πετεινού με ξυπνά απότομα και συνειδητοποιώ ότι με πήρε ο ύπνος.     Ξημερώνει Κυριακή 21 Ιουλίου.  Πηγαίνουμε στην εκκλησία δειλά δειλά και προσευχόμαστε για τη σωτηρία μας και όλης της Κύπρου.  Κανένας δεν ησυχάζει, ούτε και μπορεί να σκεφτεί τίποτε άλλο.

Οι δρόμοι για τη Λευκωσία είναι κλειστοί λόγων ζημιών από τους βομβαρδισμούς.  Αναγκαστικά δεν μπορούμε να πάμε στις δουλειές μας και έτσι μένουμε στο σπίτι. Ασχολούμαι με οικιακές δουλειές και παρακολουθώ συνεχώς το ραδιόφωνο που μεταδίδει πολεμικά ανακοινωθέντα.  

Κάποια χωριανή ετοίμαστε τον τραχανά και χρειάζεται βοήθεια στο κόψιμο και άπλωμα του στη στέγη του διώροφου σπιτιού της.  Παρόλο που έχω υψοφοβία, πηγαίνω με παράκληση της μητέρας μου να τη βοηθήσω.  Εκεί μανθαίνω ότι ο Νίκος Σαμσών που διορίστηκε από τη Χούντα ως προσωρινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, παραχώρησε τη θέση του στο Γλαύκο Κληρίδη, που θα προεδρεύει μέχρι να ανοιχθεί ο δρόμος της επιστροφής του Προέδρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ΙΙΙ.  Ας είναι κι’ αυτό, είναι ένα βήμα προς την επάνοδο της Δημοκρατίας.

Εν τω μεταξύ, ανάμεσα στον κυπριακό λαό επικρατεί απόγνωση, δυστυχία, αναστάτωση, πόνος, ανησυχία και θλίψη.  Άλλοι ψάχνουν για την τύχη των αγνοούμενων δικών τους, πολλές φορές και με ανακοινώσεις στο ραδιόφωνο, άλλοι κλαίνε για τους νεκρούς τους και μεγάλος αριθμός ατόμων ξερριζώθηκαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους και μένουν προσωρινά σε αντίσκηνα, σε σπίτια φίλων και συγγενών τους και μερικοί σε ανοικτούς χώρους κάτω από τον καυτό ήλιο της ημέρας και το φεγγαρόλουστο της νύκτας.  Το κλάμα και η οδύνη δεν έχουν τελειωμό.  Όλοι έφυγαν καταδιωγμένοι, χωρίς να πάρουν μαζί τους τρόφιμα, ρούχα ή ακόμη και λεφτά. Άλλοι βρέθηκαν χωρίς τα αυτοκίνητά τους, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, για διάφορους λόγους.  Μερικοί βοσκοί άφησαν τα ζώα τους να κλαίνε πεινασμένα και διψασμένα και έτρεξαν να σώσουν τουλάχιστο τη δική τους ζωή και των παιδιών τους. Πόσο ζηλεύω τα πουλιά, τις πεταλούδες και άλλα πετούμενα που δεν ξέρουν κατεχόμενες περιοχές και πράσινη γραμμή.  Είναι ελεύθερα να κυκλοφορούν όπου τους αρέσει χωρίς κανένα περιορισμό.

Τα μικρά παιδιά είναι τα μεγάλα θύματα αυτής της εισβολής που κοιτάζουν με τα γεμάτα ερωτηματικά ματάκια τους για την κακία και το μίσος που κυριαρχούν ανάμεσα στους λαούς.  Ποιός μπορεί να απαντήσει και να πείσει αυτά τα παιδάκια ότι ζούμε στον παραμυθένιο κόσμο που τους άφησαν να πλάσουν οι γονείς τους στο μικρό μυαλουδάκι τους.  Όλα όσα πίστεψαν πέφτουν τώρα ξαφνικά σαν ένας χάρτινος πύργος και τα πολλά πώς και γιατί δεν έχουν καμμιά λογική απάντηση.

Ο τουρκικός στρατός συνεχίζει τις καταστροφές όπου περάσει, τους σκοτωμούς, τους βιασμούς, τις λεηλασίες και ότι μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό.  Ανάμεσα σε άλλα ξάφρισαν τις τράπεζες των περιοχών που κατέκτησαν.

Οι ισχυροί του κόσμου που μέχρι τώρα υπερηφανεύονταν για τα κατορθώματά τους στην ψήφιση νόμων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτή τη στιγμή, αφού άφησαν την Τουρκία να καταπατήσει με το χειρότερο τρόπο τους νόμους αυτούς, έρχονται τώρα να αποστείλουν βοήθεια σε ρουχισμό, φάρμακα, αντίσκοινα και οικονομική βοήθεια.  Οι πληγές της Κύπρου όμως είναι τόσο βαθιές που δεν τις αγγίζουν τα μέτρα αυτά. 

Κι’ ενώ είμαστε τόσο αδύναμοι και μας παρασέρνει ο άνεμος σαν ξερά φύλλα, ο τουρκικός στρατός συνεχίζει να προχωρά με τα άρματά του και να κατακτά καθημερινά όλο και περισσότερες ελληνοκυπριακές περιοχές.  Πολιτική της Κυβέρνησης είναι να μην ανακοινώνει αυτές τις δυσάρεστες ειδήσεις για να μην σπέρνει τον πανικό ανάμεσα στον ελληνοκυπριακό πληθυσμό. Σκοπός είναι να εμποδιστεί η άτακτη εκκένωση των εδαφών μας από την Εθνική Φρουρά και από τον άμαχο πληθυσμό.  Για το λόγο αυτό, ζούμε στο σκότος, ρωτώντας συνεχώς που έφτασε ο τουρκικός στρατός. Κάποιες φήμες μιλούν συνεχώς για οπισθοχώρηση της Εθνικής Φρουράς.

Το νεόκτιστο μου σπίτι είναι ακριβώς απέναντι από την αυλή του Δημοτικού Σχολείου που είναι γεμάτη με ψηλά δέντρα, ότι καλύτερο για κάλυψη του ελληνοκυπριακού στρατού.  Έτσι, δεν έχω καθόλου εκπλαγεί όταν μια νύκτα είδα το χώρο να γεμίζει με δικούς μας στρατιώτες που ετοιμάζονταν να μεταβούν στην πρώτη γραμμή για υπεράσπιση των εδαφών μας. Μερικοί μάλιστα έμεναν στο ανοικτό υπόστεγο του σπιτιού μου.  Όπως σε όλους τους πολέμους, υπήρξε φανατισμός και ενθουσιασμός ανάμεσά τους.  Αυτό το διαπίστωσα όταν ένα πρωϊνό τους είδα ξαφνικά να αναδιπλώνονται και να ξεκινούν με τα στρατιωτικά φορτηγά τους τραγουδώντας, πηγαίνοντας προς το θάνατο.  Πόσο λυπήθηκα όταν τελικά διαπίστωσα ότι το τάγμα αυτό πολέμησε στη θάλασσα του Καραβά και της Λαπήθου όπου έγινε πραγματική σφαγή.  

Παρόλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες, η ζωή μας συνεχίζεται με τις καθημερινές μας ασχολίες.  Τα λεωφορεία του χωριού μας κάνουν ξανά τις διαδρομές από και προς τη Λευκωσία.  Μεγάλο εμπόδιο όμως είναι η κατάληψη του δρόμου του αεροδρομίου Λευκωσίας και της ΕΛΔΥΚ.   Μη έχοντας άλλη επιλογή, τα λεωφορεία μας οδηγούνται προς τη Λευκωσία, περνώντας από μεγάλης απόστασης χωματόδρομο γύρω από το αεροδρόμιο.  Για μένα είναι τρομερά δύσκολη αυτή η διαδρομή ένεκα εγκυμοσύνης.  Μόλις το λεωφορείο φτάσει στο χωματόδρομο, κλείνουν όλα τα τζάμια για προστασία από τα σύννεφα σκόνης.  Δεν καταλαμβαίνω όμως γιατί, αμέσως μετά, πολλοί επιβάτες ανάβουν το τσιγάρο τους.

Συνεχίζεται ........................