Χωριο μου τιμημένο και περήφανο. ποια μοίρα σε κατάντησε ρημάδι;. ο νόστος που στην σκέψη μου τον ύφανα. οργή πικρή, ερεβικά σκοτάδια. ... μαυρες σκεψεις στους σκοτεινους διαδρομους της ψυχης μου…

Του Γλαύκου Ανδρέου 

Για τις εγκλωβισμένες μας

Στην ψυχή και στο κουράγιο σας υποκλινόμαστε όλοι εμείς,  που αρθρώσετε λέξεις μεστές, ορθώσατε το ανάστημα σας,  εκεί που όλοι μείναμε βουβοί... Εκεί που η ψυχή μας γονάτισε, που γκρίζαρε και πέτρωσε η ματιά μας... εκεί που η δύναμη σας, κράτησε τον Ασώματο ζωντανό σε σβησμένα φώτα μα αναμμένη ψυχή, με την φλόγα της καρδιάς  άσβεστη να στέλνει τα μυνηματα σε μας τους άλλους,  τους θρασείς και δειλούς. Το όνειρο σας  να ξαναγεμίσει ζωη το χωριο , να ξαναγυρίσουν τα πουλιά, να αντέξουν οι άνθρωποι,  να ανοίξουν φτερά τα παιδιά μας πάνω από έναν αληθινά λεύτερο  Χωριό γίνεται φάρος σε όλους εμάς που δηλώσαμε απών και μας καθοδηγεί.  Συγκρουστήκατε ολομέτωπα με κάθε  κατεστημένο που νέμεται ασύδοτα τη θέση του σε βάρος  σας. Ό,τι πραξατε και δημιουργήσατετο έχετε μέσα στην ψυχή σας , είναι αυθεντικό, είναι δικό σας. Ανθεκτική στων καιρών τα γυρίσματα, αξόδευτη από τις καθημερινότητες, τις ανάγκες και τις δοκιμασίες του βίου, Βγάλατε  στο φως εποχές αποκλεισμένες,  περιφρονημένες,  αλλά και γενιές τσακισμένες, καταδιωγμένες, αγωνιστικές, αισιόδοξες. Συνυφασμένος ο προσωπικός σας βίος με τη συλλογική δοκιμασία, έτσι ώστε τα έργα σας και οι ημέρες σας να είναι σημάδια και σημαίες, καημός και χρώμα της ιδίας της ζωης  μας. Ειστε  ένα τέτοιο φυσικό φαινόμενο, μια καταιγίδα στην ίδια την Ιστορία που την ποτίσατε βαθιά, με μια πρωτόγνωρη  ποιότητα και δύναμη, μα και ένα διαρκές και ανυποχώρητο ηθικό αίτημα ελευθερίας, από τα οποία ρίζωσαν πάρα πολλά στην συνείδηση μας.

Σ αυτή τη νωθρότητα της αναμονής και τη ματαιότητα της τεχνητής λάμψης απαντούν οι άνθρωποι που αντιδρούν και αγωνίζονται στoν Ασωματο  στην ίδια εικόνα η γέννηση κι ο θάνατος: στο πρώτο επίπεδο ένα σπαρμένο χωράφι, και στο βάθος, όχι πολύ μακριά, ο πυκνός μαύρος καπνός μετά το βομβαρδισμό. Η θκεια μου η Μιλη του  Τσιαννη   απεικονίζει ανθρώπους που διαμαρτύρονται με μαζικές διαδηλώσεις ή απλώς εξακολουθώντας, παρά τις αντιξοότητες, να παραμείνουν στη γη τους. Ίσως την πιο δυνατή κραυγή διαμαρτυρίας απηχεί η μορφή μιας ηλικιωμένης γυναίκας εκείνης της θκιας μου της Τταλους του Σιορομιλα : καθισμένη στην άκρη του δρόμου, μπροστά από τα ερείπια του βομβαρδισμένου χωριου της, βαστά σαν λάβαρο ένα ξύλινο κοντάρι, ενώ στο βλέμμα της αποτυπώνονται ο πόνος, η φρίκη, η απόγνωση.Ετσι ακριβως , χωρίς δρόμους να διαβει, παρεα με την ψυχη της αναζητα καποιο να της τοποθετισει φως! Και τι φως! Μια λαμπα! Το φως όμως είναι στην ψυχη της, να μας φωτιζει ολους εμας οπου το σαρακι του υπερκαταναλωτισμου μας καττατρωει και εξασθενει την ανθρωπινη μνημη αλλα και αξιοπρεπεια.