“Μακαρία η οδός …  ότι ητοιμάσθη σοι

τόπος νοερός, τόπος χλοερός, τόπος αναπαύσεως"

Πικρή η είδηση, θλιβερό το μήνυμα...  Ο δάσκαλος Μιχαήλ Καλακουτής του Ιωσήφ και της Μαρίτσας, από τον Κορμακίτη της Κερύνειας και τελευταία στη Λευκωσία, έχει περάσει στην αιωνιότητα...  

Αγαπημένε μας Μισιέλη, αγαπημένε μου γαμπρέ, εκ μέρους της οικογένειας μας, προσπαθώ να σου γράψω λίγα λόγια, αλλά δυσκολεύομαι πολύ. Η συγκίνηση, λόγω του αποχωρισμού πολύ προσφιλούς προσώπου, δεν με αφήνει να εκφρασθώ, όπως ακριβώς θέλω... 

Βέβαια, έφυγες πλήρης ημερών, σε βαθιά γεράματα.  Έχεις εκπληρώσει όλους τους σκοπούς και στόχους της ζωής σου. Όμως, ο αποχωρισμός δεν παύει να είναι πικρός, πολύ πικρός, ιδιαίτερα για άκρως αξιοαγάπητα, πολύ προσφιλή, προσηνή, άκακα και γεμάτα καλοσύνη άτομα. 

Το πεπρωμένο, όμως, φυγείν αδύνατο... 

Περίλυπος είναι η καρδιά μας. Μέ́ρα μεσημέρι σε κτύπησε ο θάνατος και πήρε την ψυχή σου. Την πήρε στα επουράνια, για μόνιμη και παντοτινή κατοικία. Έφυγες ψηλά στους ουρανούς, σ’ αγγελικούς παραδισένιους κήπους. Έφυγες βαϊφόρος και αγγελόμορφος, έφυγες αγγελόψυχος και αγάπανθος. Το αγέρι σε πήρε περήφανο, αχέρωγο και άρχοντα στην καρδιά και στην ψυχή, σε πήρε χωρίς να ταλαιπωρηθείς, αξιολάτρευτέ μας … 

Ήσουν θρήσκος, ταπεινός και εχέμυθος, ο δε αγώνας της ζωής σου ήταν πολυμερής και πολυμέτωπος. Κανένας μας δεν αμφιβάλλει ότι ήσουν πολυμέριμνος, πολύμοχθος και εργατικός. Ως δάσκαλος ήσουν καθοδηγητής, μεταδοτικός, καταδεκτικός, αθεράπευτα εργατικός, καθολικά αποδεκτός και αξιοθαύμαστος, απ’ όπου κι αν πέρασες, σ’ όποια Κοινότητα κι αν εργάστηκες. 

Aξέχαστε μας γαμπρέ, τι να πρωτοθυμηθώ και τι ν’ αναφέρω; Χιλιάδες τα γεγονότα από την πρόσκαιρη ζωή, τόσο στα κατεχόμενα χωριά́ μας, όσο κι εδώ στην προσφυγιά. Σε γνώρισα από παιδική ηλικία, πριν το δημοτικό σχολείο και έμεινα μαζί σας σε όλα τα χωριά που εργάστηκες, ιδιαίτερα την Αγία Μαρίνα και τον Κορμακίτη. Είχες ολοκληρώσει  όλο σου το έργο. Είχες ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής σου.  Μας έφυγες σε βαθιά γεράματα, αφού πρόλαβες να δεις και τη δισεγγονούλα σου.    

Μό́ρφωσες κι αποκατάστησες επαγγελματικα, οικογενειακά και ηθικά τα παιδιά σου, μαθαίνοντας τα να στηρίζονται στα βάθρα της ηθικής, της αξιοπρέπειας, της αγάπης, της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού. 

Εργάστηκες σ’ όλα τα Μαρωνίτικα χωριά ως δάσκαλος, όπου άφησες παντού, τις καλύτερες εντυπώσεις. Συγχρόνως, και για πολλά χρόνια, υπήρξες ο γραμματέας της Συνεργατικής Πιστωτικής Εταιρείας Κορμακίτη καθώς και ο Πρόεδρος ή/και μέλος της εκκλησιαστικής Επιτροπής Κορμακίτη. Φημιζόσουν για την τιμιότητά σου, την εργατικότητά σου, την υπομονή σου, τη φιλαλήθειά σου, την αγάπη προς τον πλησίον και για πολλά άλλα προτερήματά σου.  Αντανακλούσες λάμψη, αντέλαμπες χαρά και σιγουριά και εξέπεμπες βαθύ σεβασμό, ακόμη και υπό αντίξοες συνθήκες. Είχες Ιώβειο υπομονή, ήσουν ανεξίκακος και ανέσπερος, ήσουν το ανέσπερο φως και πάντα σκορπούσες απλόχερα θάρρος, ελπίδα και υπομονή. 

Ήσουν εργασιομανής και τον ελεύθερό σου χρόνο ασχολείσουν με τη Γεωργία. Πότιζες με τον ιδρώτα σου τη γη που σε γέννησε και σε μεγάλωσε. Λειτουργούσες και τον ελαιόμυλο σου, σε χρονιές καλής ελαιοπαραγωγής. Η αυλή του σπιτιού σου είχε απ’ όλα,  - συκιές, ροδιές, μανδαρινιές, μεσπιλιές, παπουτσοσυκιές, λαχανικά, αγκινάρες κ.λπ. 

Ήσουν η χαρά κι η ελπίδα και όχι ο μπαμπούλας των μαθητών σου. Ήσουν ο σύμβουλος και το στήριγμα των γονιών τους. Όλοι και πάντοτε, έλεγαν τα καλύτερα λόγια για το δάσκαλο τον Καλακουτή. Απ’ όπου κι αν πέρασες, λέγοταν τα καλύτερα και πιο κολακευτικά λόγια για σένα. Ήσουν ερατεινός και σεβαστός και άφησες πολύ ψηλά το όνομά σου. 

Πέρσι γιορτάσαμε, όλοι μαζί, τα τελευταία σου γενέθλια. Ήταν σημαδιακά τα γενέθλια σου. 

Το Καλοκαίρι που βρεθήκαμε στον Κορμακίτη, σε ερώτησα  ποιος είμαι. Κι μου είπες: είσαι ο αδελφός της Ατελούς. Προφανώς σου διέλαθε το όνομά μου, εκείνη τη στιγμή.   To γήρας ουκ έρχεται μόνο. 

Τα Καλοκαίρια, πριν το 1974, μας έπαιρνες, όλους μαζί, για μπάνια στη θάλασσα του Κορμακίτη ή/και στη θάλασσα των Λιβερών.

Αγαπημένε μου γαμπρέ,

Yπήρξες πράγματι άξιος της πατρίδας και της Κοινότητάς μας, της Μαρωνιτικής Κοινότητας, άξιος και πανάξιος πολίτης του τόπου μας. Δυσαναπλήρωτο το κενό που μας αφήνεις...  Δεν βιάστηκες, δεν έτρεχες για να πας στην αιωνιότητα... Η φυγή σου ήρθε απλά και φυσιολογικά. 

Θέλω να σου πω και λίγα νέα, διότι εκεί που θα πας, ποιος θα στα λέει; Τα χωριά μας, εκεί που γεννηθήκαμε και κάναμε τα πρώτα μας σκιρτήματα, είναι ακόμη σκλαβωμένα.  Δεν γνωρίζουμε πότε θα ελευθερωθούν για να λήξει κι ο εγκλωβισμός. Εγκλωβισμένος υπήρξες και εσύ, από το 1974, μέχρι τελευταία.  

Η εκδήλωση που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Μαρωνιτών Επιστημόνων, σχετικά με την οικονομία κ.ά. ήταν αφιερωμένη στη μνήμη σου. Εσύ, βέβαια, ουδόλως θα επηρεασθείς από την οικονομική κρίση . . . Δεν την έχεις ανάγκη, πια.

Την 1η Δεκεμβρίου, Σαββάτο, έγινε το μνημόσυνό σου, στον Κορμακίτη, όπου η κόρη σου, η Τζιάννετ τήρησε όλα τα έθιμα, για να σε μνημονεύουμε και να μην σε ξεχνούμε . . .  Ναι, δεν θα σε ξεχάσουμε. Δεν είσαι άτομο, που εύκολα μπορούμε να σε ξεχάσουμε. 

Ένας μαθητής σου, ο γνωστός Τώνης Σολωμού, αφιέρωσε στη μνήμη σου ένα ωραίο δίστιχο, καθώς και την ιστορική διάκριση της ‘’Μαρινιωτούς’’. 

Η συλλογή των ελιών στον Κορμακίτη, είναι προς το τέλος της. 

Συνεχείς οι συζητήσεις για τις επικείμενες Προεδρικές εκλογές, καθώς και για τα μεγάλα προβλήματα της Κυπριακής Οικονομίας. 

Πληθώρα τα στεφάνια εκτίμησης και αποχαιρετισμού στο φέρετρό σου. Κατέθεσαν, μεταξύ άλλων, ο Πρόεδρος του ΔΗΣΥ κ. Νίκος Αναστασιάδης, ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ κ. Μάριος Καρογιάν, οι Κοινοτικές Αρχές Κορμακίτη, Ασωμάτου, Αγίας Μαρίνας και Καρπάσιας, ο Βουλευτής Μάριος Μαυρίδης, η Υπηρεσία Ανθρωπιστικών Θεμάτων, οι Καλόγριες Λεμεσού, η Εκκλησιαστική Επιτροπή Κορμακίτη, το σωματείο ο Κορμακίτης, το Δημοτικό Σχολείο Αγίου Μάρωνα, ο Σύνδεσμος Γονέων Νηπιαγωγείου και Δημοτικού Σχολείου, το Λύκειο Παραλιμνίου, η Κοινοπραξία της Μαρίνας Λεμεσού, ο Πολιτιστικός Όμιλος Ασωμάτου, η Στέγη Ευγηρίας Άγιος Αντώνιος και πολλοί άλλοι. 

Οι Εισφορές  για τη μνήμη σου, στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Κορμακίτη, ήταν πολύ σημαντικές. Το εκκλησάκι της Παναγίας, λίγο έξω από το χωριό, που με δικά σου έξοδα έχεις επιδιορθώσει, είναι το κραταιό μας προσκύνημα. 

Ο θάνατος είναι η ζωή κι η μοίρα του ανθρώπινου γένους. Όλοι, αργά ή γρήγορα, θα έρθουμε εκεί, στα ουράνια και κάποτε θα ξανασυναντηθούμε. 

Έφυγες από την κοιλάδα των κλαυθμώνων, την επίγεια ζωή των στεναγμών και των βασάνων, όπως λέει κι ο ποιητής. 

Σε πήραν μαζί τους τα γηρατειά. Πέρασες ήδη στην αθανασία και την αιωνιότητα. Εκεί όπου δεν υπάρχει ούτε πόνος, ούτε λύπη, ούτε στεναγμός, ούτε άγχος, αλλά ζωή ατελεύτητη. Ραίνουμε το χαμό σου με την αδελφική μας αγάπη και τα καυτά δάκρυα του παντοτινού αποχωρισμού, αλλά και με τα αμάραντα άνθη της καρδιάς του πλούτου και της ψυχής μας το απαύγασμα. 

Βέβαια, εκεί που θα πας, δε θα είσαι μόνος.  Θα βρεις πολλούς συγχωριανούς, φίλους, και στενούς συγγενείς. Ξέρεις πολύ καλά ποιους θα βρεις. Θα βρεις τους γονείς σου, τα πεθερικά σου, τ’ αδέλφια σου, αλλά προπαντός την κόρη σου Μάρω και τη γυναίκα σου Ατελού. Την οικογένεια σου, τους συγγενείς και τους φίλους, μας αφήνεις μεν στενοχωρημένους και λυπημένους, όμως ψυχικά ικανοποιημένους, αφού εκπλήρωσες όλους τους στόχους της ζωής σου και μας φεύγεις πλήρης ημερών... Εμείς όλοι, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ· όχι μόνον για τον καλό σου χαρακτήρα, όχι μόνον για την υπομονή σου, αλλά και για την ειλικρίνειά σου και προπαντός για την παντοτινή σου επιθυμία να βοηθήσεις κι εξυπηρετήσεις τους συγχωριανούς σου, αλλά και όλους όσους μπορούσες. 

Κι άνθησαν, ήδη, άσπρα εράσμια κρίνα μες στην αιώνια σου κατοικία, στο κοιμητήριο του Κορμακίτη μας, το κεφαλοχώρι των Μαρωνιτών, εκεί όπου θα βρίσκεσαι για πάντα . . . 

Κοιμήσου, τώρα, ήσυχα, πανάξιο τέκνο της Μαρωνιάς, στον οπωρώνα του παραδείσου. Kαλό σου ταξίδι, αγαπημένε μας. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. 

Aς είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει.  Αιωνία σου η μνήμη. 

Bραχίμης I. Xατζηχάννας

Δικηγόρος, πρώην Έπαρχος

Δεκέμβριος, 2012