Παλιές νοσταλγίες

 Γράφει η Μαρία Στεφανή

Χωριό μου πώς κατάντησες!  Σπίτια γκρεμισμένα με τη νεκρική σιωπή, όπου τις νύκτες επιστρέφουν οι μάγισσες του κακού και τα φαντάσματα των αδικημένων ψυχών που είτε έφυγαν κυνηγημένοι από τον εχθρό και την κακή τους τύχη είτε έζησαν εγκλωβισμένοι υποβαστάζοντας το λάβαρο της ελευθερίας και της καρτερικότητας, να βογγούν και να επιζητούν το δίκιο τους.

Σκύλλοι να τριγυρίζουν στους δρόμους γαυγίζοντας, οι μόνοι τωρινοί πραγματικοί κάτοικοι "Ασωματίτες" με όλα τους τα δικαιώματα. Μαύρα κοράκια να κλαίνε τις νύκτες για την συμφορά και την αδικία που μας έπληξε. Μερικοί αξιωματικοί και στρατιώτες, που η μόνη τους έγνοια είναι να συμπληρώσουν τη θητεία τους και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους το συντομότερο. Το κέντρο του χωριού με μια εικόνα εγκατάλειψης με τους κάδους των σκουπιδιών και τα βρεφικά παννάκια απλωμένα στό δρόμο.

Μια ψεύτικη και προσποιητή χαρά που διαρκεί 2-3 ώρες στα πρόσωπα των επισκεπτών της Κυριακής για τη λειτουργία και τη σύναξη για καφέ. Στην όψη τους διακρίνεται ξεκάθαρα η λύπη και ο προβληματισμός για το πού οδηγούμαστε και το τί θα απογίνουμε εμείς και τα παιδιά μας.

Μου φαίνεται απίστευτο να το δεκτώ. Νοσταλγώ όχι μόνο τα χρόνια που το χωριό ήταν ελεύθερο και στις δόξες του, αλλά και τα μετέπειτα χρόνια του εγκλωβισμού των δικών μου, όταν τα σπίτια και η εικόνα του χωριού ήταν ανέγγικτα και οι εγκλωβισμένοι μας, παρόλες τις δυσκολίες και τη μοναξιά τους κράτησαν την ειλικρίνεια, την αγάπη, την απλότητα και την αυθεντικότητα τους πιο ψηλά από το συμφέρον και τον εγωϊσμό τους. Πολέμησαν δηλαδή περισσότερο για τα ιδανικά τους, τα οποία κανείς δεν μπόρεσε να τους γκρεμίσει παρά για τα σπίτια και τις περιουσίες τους.

Αιωνία τους η μνήμη εκεί που βρίσκονται γιατί κατόρθωςαν έτσι να αφήσουν ελεύθερη και ανέπαφη την ευγενική ψυχή τους.

Ας γίνει αυτό παράδειγμα για μας που έχουμε ακόμη αγώνα για να κερδίσουμε τουλάχιστον με την αγάπη και την ενότητα. Χρειάζεται κατ´ αρχήν να διασώσουμε τη ψυχή μας και μετά τις περιουσίες μας.