CONCORDIA 1948

Γράφει ο Ανδρέας Φραντζιας

Μια Σπάνια φωτογραφία από τον Ανδρέα Μακρίδη

Το σωματείο CONCORDIAήταν το πρώτο Καθολικό σωματείο της Κύπρου.

Στεγαζόταν στην παλιά Τέρα Σάντα, στην παλιά Λευκωσία.

Εκεί συναθροίζονταν Μαρωνίτες, Λατίνοι, Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι και Αρμένιοι νέοι, συνδημιουργώντας.

Προγραμμάτιζαν πολύ συχνά διάφορες Πολιτιστικές κι άλλες εκδηλώσεις.

Μια από αυτές, το 1948, νέοι της Concordia, ανάμεσα τους και ο Ανδρέας Μακρίδης, επισκέφτηκαν με τις μηχανές (μοτοσικλέτες) τους, τον Ασώματο.

Εκεί τους περίμενε ο αείμνηστος Μαριάννος, με 6 σαμαρωμένα μουλάρια.

Όλοι μαζί ξεκίνησαν από το χωριό κι ακολουθώντας την παραδοσιακή διαδρομή στο χωματένιο δρόμο που οδηγεί από τον Ασώματο στον Προφήτη Ηλία, πέζεψαν στο ξωκλήσι

Εκεί προσευχήθηκαν, έφαγαν και διασκέδασαν.

Ελπίζω σύντομα, όπως προγραμματίζουμε σαν Πολιτιστικός Όμιλος Ασωμάτου, με τους νέους και τους παλαιότερους, να πραγματοποιήσουμε και πάλι τη ονειρική αυτή διαδρομή, σαν άλλοτε. ¨Έτσι, για να θυμηθούμε οι παλαιότεροι και να ζήσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία οι νεώτεροι. Να διασχίσουμε και πάλι τους κάμπους μας , τις λαγκαδιές και ρεματιές μας.  Να νοιώσουμε το χάδι του μυρωμένου αέρα. Να αφουγκραστούμε έστω με τη φαντασία μας τα βελάσματα και κουδουνίσματα των προβάτων των βοσκών μας. Να ακούσουμε τη φλογέρα του Κούσε, το τραγούδι του Μισιέλλη του Μαυρή, του Αντώνη του Ζυμαρά, του Αντώνη του ΧΙωσήφη και τόσων άλλων. Να γευτούμε τη μελιά ανάμνηση που κρατούμε σα φυλακτό μέσα μας, όσοι διαβήκαμε τη διαδρομή αυτή, σαν πλάθαμε, μωρά τότες, τα όνειρα μας. Έτσι, για να μπορέσουμε να τη μεταλαμπαδεύσουμε  στις καρδιές των παιδιών μας.

Τότες θα βιώσουμε όλοι και θα νοιώσουμε σε όλη του την έκταση και βάθος, τον πόθο και καημό με τον οποίο αποχαιρέτισαν τούτο τον κόσμο, όσοι Ασωματίτες απεβίωσαν.

Τότες μόνο θα δοθεί μια απάντηση γιατί ο μακαρίτης ο βοσκός πατέρας μου, λίγο καιρό πριν αποθάνει, σηκωνόταν τις μικρές ώρες, στα μαύρα μεσάνυχτα και χαμένος στις σκέψεις κι αναμνήσεις του, προσπαθούσε να τραβήξει πεζός, όχι μόνο τη ψυχή, αλλά και το σώμα του, το χωματένιο δρόμο από τον Ασώματο για τον Προφήτη Ηλία.

Έστω κι αν βρισκόταν πολλά μίλια μακριά, μέσα στα άχαρα, ψυχρά κι αφιλόξενα σπιτάκια της προσφυγιάς, στο συνοικισμό του Στροβόλου. Γιατί, στη θολή και διχασμένη του σκέψη, έμεινε βαθειά ριζωμένη κι ανεξίτηλα αποτυπωμένη, αυτή η μοναδική διαδρομή, με όλες τις μυριάδες αναμνήσεις.

Γιατί πάντα ένοιωθε ξένος στον αφιλόξενο τόπο της προσφυγιάς.

Γιατί πάντα ζούσε δυο ζωές, διχασμένος ανάμεσα στις αναμνήσεις και την άχαρη πραγματικότητα. Το κορμί του να σέρνεται στην προσφυγιά, μα η ψυχή του να μοιράζεται στα παιδιά του και τον τόπο του. Κι επειδή η ψυχή είναι αθάνατη, ενώ το σώμα φθαρτό, φτάνει η στιγμή που αποχωρίζεται το ένα του άλλου, οδεύοντας το καθένα εκεί που προορίζεται.

Και λίγο πριν το τέλος, ίσως  να ευτύχισε ο γέρος μου, έστω και με ψευδαισθήσεις, να ζεί μονάχα στα χώματα του Ασωμάτου που τόσο πολύ αγάπησε. Και να αφήσει εκεί την πονεμένη του ψυχή, μια για πάντα.