Ασώματος -Μια ιστορική μέρα

Γράφει ο Ριχάρδος Λιάτσος - Ταμίας του Πολιτιστικού Ομίλου Ασωμάτου

Χαράματα Κυριακής βρισκόμαστε στο πόδι, όλη η οικογένεια, ανυπομονώντας για ένα μεγάλο γεγονός που έμελλε να ακολουθήσει. Μια ιστορική ημέρα. Πρώτη Κοινωνία στο χωριό μας, στον Αρχάγγελο μας, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια. Τα δύο μου κοριτσάκια ενθουσιασμένα, η σύζυγος μου να τυλίγει τα γλυκίσματα που ετοίμαζε για μέρες για τα μικρά παιδιά. Περιμέναμε με ανυπομονησία αυτή την ημέρα.

Περάσαμε το οδόφραγμα, φτάσαμε στο χωριό μας. Μπροστά μας, στην είσοδο του χωριού, ένα λεωφορείο. Τι να φέρνει άραγες ένα λεωφορείο στο χωριό; Αναρωτηθήκαμε. Μήπως είναι στρατιώτες; Βλέποντας πιο προσεκτικά το λεωφορείο αντιληφθήκαμε ότι ήταν το λεωφορείο της Λάμπουσας με νούμερα από τις ελεύθερες περιοχές. Στο πίσω γυαλί του λεωφορείου μια μεγάλη φωτογραφία της Παναγίας. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο από παιδιά (τα περισσότερα από το σχολείο του Άγιου Μάρωνα). Έμαθαν για αυτή την ημέρα και άναψε η φλόγα μέσα τους. Ήρθαν να γιορτάσουν μαζί μας, μαζί με τα παιδιά μας που θα αποδέχονταν το Χριστούλη μέσα τους. Σας ευχαριστούμε αδέλφια μας. Μας συγκινήσατε.

Μπαίνουμε στην εκκλησία μαζί με όλα τα παιδιά. . Η Ράνια στο αρμόνιο με την βοήθεια της μικρής Μόνικας και Πίας Μισιέλ Λιάτσου να τραγουδούν και να ψάλουν ωραίες μελωδίες. Η εκκλησία κατάμεστη. Ο Μιχαήλ Αρχάγγελος πάνω απο την Αγία Τράπεζα είχε ένα πλατύ χαμόγελο. Πέντε παιδιά, πέντε Άγγελοι, πέντε Ευαγγέλια (όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος μας) ήταν έτοιμα να τον δεχθούν μέσα στην αγνή τους καρδιά. Σας ευχαριστούμε όλους για την συγκινητική μέρα.

Ο Ντίνος του Τσιάνου, ο Γιώργος του Τσiαούσιη, ο Ηλίας ο Ζωνιάς, ο Αντώνης  Πουλλής, δεν σταμάτησαν λεπτό να απαθανατίζουν την κάθε στιγμή. Στιγμές απέραντης συγκίνησης. Ο Αρχιεπίσκοπος μας με την απέραντη του σοφία και καλοσύνη μιλούσε ασταμάτητα με τα παιδάκια. Τους ρώτησε για το πως νιώθουν. Τι σημαίνει για αυτούς αυτή η στιγμή. Απάντησαν με ειλικρίνεια και αγνότητα. ‘Νιώθουμε χαρά κι αγάπη που ο Χριστούλης είναι κοντά μας. Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε τον Χριστούλλη μέσα μας.’ Η Ηλιάνα Λιάτσου τους προετοίμασε κατάλληλα. Γνώριζαν τι σημαίνει Πρώτη Κοινωνία και ήταν έτοιμα για αυτή την σημαντική ημέρα. Σας αγαπάμε μικρά μας αγγελάκια.

Ήταν η γιορτή της Αγίας Μαύρης. Ημέρα που γιορτάζεται από την οικογένεια του Μισιέλη και της Τσιελεστίνας Λιάτσου (τους γονείς μου). Το φαγητό άφθονο και ποικίλο.

Η σύζυγος μου, Μάχα Λιάτσου,  με όλα τα παιδάκια να ετοιμάζουν τα γλυκά τους. Τα παιδιά απασχολημένα και χαρούμενα μέχρι την ώρα που αναγκαστικά έπρεπε να φύγουνε.

Χαιρετήσαμε τους χωριανούς.

Φεύγοντας η μικρή μου η κόρη Σελέστια να μου ζητά επανειλημμένα να της δείξω το σπίτι μου, το δωμάτιο μου που ήμουν μικρός, όταν ήμουν και εγώ ακριβώς στην ηλικία της, τεσσάρων χρονών. ‘Γιατί πατέρα δεν μπορείς να μου δείξεις το δωμάτιο σου;. Εσύ μπορείς τα πάντα.’

‘Εάν συνεχίσουμε να ερχόμαστε αγγελούδι μου στο χωριό μας, σε αυτή την μικρή Εκκλησία, τότε  ο Χριστούλης που είναι μέσα στις αγνές σας ψυχές θα ακούσει toν πόθο και καημό μας.’

Ναι μωρό μου και τότε θα μπορέσω κάποια ημέρα, με τον Αρχάγγελο δίπλα μας, να σας δείξω και να ακουμπήσετε, ας είναι και πάνω σε μια πέτρα από το σπίτι μου.