ΣΑΝ ΤΟΤΕΣ…το 1968 , Έθιμο του Λαζάρου

Γράφει ο Ανδρέας Φραντζιάς

46 χρόνια πίσω! Σάββατο του Λαζάρου, το 1968. Σαν να ήταν χτές.  Οι μαθητές της Πέμπτης κι Έκτης τάξης του Δημοτικού σχολείου Ασωμάτου, θα συνεχίσουν την παράδοση των γονιών και των παππούδων τους.

  Ένας μαθητής ντυμένος με τις κίτρινες μαργαρίτες του Λαζάρου –του αγαπημένου προφητικού παιγνιδιού των παιδιών της τότε εποχής , που σαν τις μαδούσαν, αναζητούσαν την επαλήθευση της  επιθυμητής αγάπης , αλλάζοντας τη σειρά του "με αγαπά, δε με αγαπά", ώστε να τελειώνει με το "με αγαπά"-. Οι «λαζάροι»  ομοιόμορφα διατεταγμένοι σε κλωστή για να τον  ζώνουν με χαρακτηριστικό τρόπο , ώστε να υποδύεται το θάνατο του Λαζάρου.

Πίσω του οι μαυροφορούσες  Μάρθα και Μαρία. Δίπλα και πίσω οι μαθητές ,

(Από αριστερά Αλέξης Λιάτσος, Αντώνης ΧΤιοβάννης, Ανδρέας Φραντζιάς, Αντώνης Καράχαννας , Παύλος Παυλου, Γιάννης ΧΜιχαήλ, , Ντίνα Επιφανίου, Μίμης Ορφανού, Ντίνα Ορφανού, Ιωσήφ ΧΑνδρέου, Αβράμης ΧΜιχαήλ)

 που θα τραγουδούσαν το τραγούδι του Λαζάρου, μπαίνοντας στο κάθε σπίτι του χωριού. Εκεί τους περίμεναν με τις πόρτες κι αγκάλες ανοιχτές οι σπιτονοικοκυρές, για να συνεχιστεί το καλογούρικο έθιμο.

«Έαρ ημίν απέφανεν τοις πασιν των μνημείων

Η του Λαζάρου έγερσης  ξένων φρικτών σημείων

Άνθη και ρόδα εύοσμα κατάνυξης ψυχής τε

Και λέγω σας ακροατές εις τη χαρά να είστε

Αρχίζω τη διήγηση κι όλοι νακροασθείτε

Για να κατανοήσετε και να κανανυχθείτε

Ο Λάζαρος ασθένησεν ασθένεια  μεγάλη

Και πυρετός τον έλαβε κι είχε μεγάλη ζάλη

Μα ο Χριστός ευρίσκετο εις μίαν άλλην πόλη

Με όχλον πολυάριθμο  ομού κι οι Αποστολοι

Στους μαθητές του τόλεγε με βραχυολογία

Ελάτε να υπάγουμε πάλιν εις Βηθανίαν

Η Μάρθα τους προυπαντά με θρήνους και με πόνους

Και προσκυνούσα τον Χριστό λέγει αυτούς τους λόγους

Εσύ εδώ ώ Κύριε, ο Λάζαρος ο φίλος…»

Και σαν ο μαθητής που υποδυόταν το Χριστό, φώναζε

« Λάζαρε δεύρο έξελθε

κι ηκούσθη εν τω Άδη

  Κι ευθύς ανέστη Λάζαρος έξω λαζαρωμένος

Από τον τάφο τον πικρό και καταϊδρωμένος»

Σηκωνόταν  ο Λάζαρος, η χαρά αντιλαλούσε και πάλι παντού,

«Πέσμας Λάζαρε τι είδες εις τον Αδη που επήγες»

«Είδα φόβους είδα τρόμους, είδα βάσανα και πόνους,

Φέρτε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι

Της καρδιάς μου των χειλέων

Και μη με ρωτάτε πλέον»

 Η νοικοκυρά φίλευε τα παιδιά με παραδοσιακό κέρασμα κι αυτά αναχωρούσαν για τον επόμενο σταθμό…

Μνήμες αξεθώριαστες, μνήμες νοσταλγικές!