Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος...

 

                                    Λίγες μέρες μετά...

Του Ανδρέα Φραντζιά

 

Σαν τα φώτα χαμηλώνουν και το καντύλι τρεμοσβήνει, κάποιους, πανικός τους κυριεύει, άλλους τους τρώει το μαράζι κι άλλοι ευχαριστούν το Θεό που τους αξίωσε να ζήσουν και να δημιουργήσουν.

Η κα Αιμιλία ανήκει σε εκείνους που ζουν και χαίρονται την κάθε στιγμή σα μοναδική.

¨Πολύ γλυκειά η ζωή παιδί μου σαν στοχεύεις το όνειρο σου¨

Λόγια βγαλμένα απο την Ιθάκη του Καβάφη

¨Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος¨

Λόγια χαρωπά κι αισιόδοξα απο μια γλυκειά γιαγιά μα και χαροκαμένη μάνα.

Η διαδρομή για τη δική της Ιθάκη, μέσα απο την καρτερική και γεμάτη θυσίες αναμονή για το γυρισμό στη γενέθλεια γη, των παιδιών της αλλά και των συγχωριανών, την κατέστησε σοφή και ηρωίδα.

 Τό όνειρο να κτυπήσουν χαρμόσυνα και πάλι οι καμπάνες του Αρχάγγελου Μιχαήλ για το ποθητό καλοσώρισμα, δεν άφησε το φόβο να την κυριεύσει. Δεν τρόμαξε μήτε τους Ποσειδώνες μήτε τους Κύκλωπες, γιατί απλά, ποτέ δεν τους κουβάλησε στη ψυχή της.

Αδειανό πουκάμισο η Ιθάκη; Οχι, όχι...δεν μπορεί... ¨Εστω κι αν το ονειρικό ταξείδι μένει στο μισό. Τα όνειρα κυρίως  ενσαρκώνουν την ακαταμάχητη επιθυμία. Καποιες φορές μπορει και να πραγματώνονται...

 

Λίγες μέρες μετά...

 

 

Η Αιμιλία, η Κυρά του Ασωμάτου, αφήνει την τελευταία της πνοή . Η στερνή  της λέξη, στα καμένα από την ασθένεια χείλη της, ¨Ασώματος¨.

 

Η ταφή γίνεται στην γενέθλια γη του Ασωμάτου, με τιμές όπως αξίζουν σε μια ηρωίδα, παρουσία πλήθους κόσμου απ’ όλα τα Μαρωνίτικα χωριά. Σε  πομπή, με πεζή συνοδεία όλων που την τίμησαν με την παρουσία τους, όπως συνηθιζόταν τότες,  πριν την καταραμένη εκείνη μέρα του Αυγούστου του ’74, να μεταφέρεται το φέρετρο από την εκκλησία στο κοιμητήριο.

 

Η σεπτή μορφή της κείται στα αγαπημένα της χώματα,  σ’ ένα κοιμητήριο που μέχρι χθες ήταν νεκρό, με σπασμένους, διάσπαρτους σταυρούς κι αγνώριστους τάφους.

 

Η ψυχή της ήρεμη και γαλήνια, φτερουγίζει με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, αγκαλιάζοντας μόνιμα πια το χωριό της.

 

Στερνή μας ελπίδα! Ο θάνατος της σύντομα να φέρει την Ανάσταση! Οι αγώνες και θυσίες της, να φέρουν την Ανατολή του ήλιου που θα ρίξει τα ροδοπέταλα της στην Ιθάκη της Κυράς Αιμιλίας.

 

Αιωνία της η μνήμη!