Η πολιτεία οφείλει να διασφαλίσει ότι οι οικογένειες που πραγματικά και αποδεδειγμένα δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια δεν θα μείνουν στο δρόμο.  Αυτό μπορεί να γίνει με την καταβολή κοινωνικού ενοικίου και όχι απαραίτητα με την ψήφιση νομοθεσία που θα απαγορεύει την εκποίηση της κύριας κατοικίας.  Η κυβέρνηση μπορεί να εφαρμόσει ένα σχέδιο προστασίας της κύριας κατοικίας, το οποίο να είναι στοχευμένο και συγκεκριμένα κριτήρια, έτσι που να εξυπηρετηθούν αυτοί που πραγματικά έχουν ανάγκη.  Όμως,  δεν είναι μόνο όσοι δεν μπορούν να πλερώσουν τις δόσεις τους που κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς στέγη αλλά και αυτοί που ενοικιάζουν, οι οποίοι μπορεί να είναι και περισσότεροι από αυτούς που έχουν αγοράσει κατοικία.  Αυτοί που ενοικιάζουν είναι μάλλον φτωχότεροι από αυτούς που αγόρασαν στέγη.  Διερωτούμαι γιατί στις συζητήσεις που γίνονται για την προστασία της κύριας κατοικίας δεν έχει γίνει λόγος για τους «πραγματικά άστεγους», δηλαδή αυτούς που εκδιώχθηκαν από τα διαμερίσματα και τις κατοικίες που διέμεναν, επειδή δεν μπορούσαν να πλερώσουν ενοίκιο.  Σύμφωνα με τις σχετικές νομοθεσίες, για γίνει σήμερα εκποίηση κύριας κατοικίας, απαιτείται χρονικό διάστημα άνω των δέκα ετών, ενώ για να γίνει έξωση μιας οικογένειας από μια κατοικία που ενοικιάζει, απαιτούνται μόνο έξι μήνες.  Αλήθεια, ποια η διαφορά μεταξύ αυτών που αγόρασαν στέγη και δεν μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις τους επειδή έχασαν τη δουλειά τους, και αυτών που ενοικιάζουν στέγη και δεν μπορούν να πλερώσουν το ενοίκιο επειδή έχασαν και αυτοί τη δουλειά τους?  Καμία απολύτως διαφορά δεν υπάρχει.  Αν η πολιτεία επιθυμεί να προστατεύσει τους ιδιοκτήτες με κάποιο σχέδιο, τότε θα πρέπει να προστατεύσει και αυτούς που ενοικιάζουν.   Η πολιτεία θα πρέπει να αντιμετωπίζει όλους τους πολίτες ισότιμα και χωρίς διακρίσεις. Βεβαίως, η πολιτεία φροντίζει για τις οικογένειες που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στέγη μέσω των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας με την καταβολή μέρους του ενοικίου, όμως αυτό μπορεί να μην είναι αρκετό.  Εξάλλου, δεν είναι όλες οι οικογένειες που έχουν πραγματική ανάγκη κάτω από την προστασία των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίας.  Αν λοιπόν η πολιτεία προχωρήσει στην προστασία της κύριας κατοικίας, είτε μέσω νομοθετικής ρύθμισης από τη βουλή, είτε μέσω κυβερνητικού σχεδίου, θα πρέπει να λάβει υπόψη και αυτούς που δεν είχαν ποτέ την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν στέγη και αναγκάζονται να ενοικιάζουν.  Η πολιτεία μπορεί να εφαρμόσει ένα σχέδιο «κοινωνικού ενοικίου» για όλες τις οικογένειες που πραγματικά δυσκολεύονται να καταβάλουν δόσεις ή ενοίκιο.  Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να είναι απόλυτα στοχευμένο, να απευθύνεται σε αυτούς που αποδεδειγμένα δεν μπορούν να πλερώσουν δόσεις ή ενοίκιο, και να μην αφήνει παραθυράκια για εκμετάλλευση αυτού του σχεδίου.  Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση επεξεργάζεται σχέδιο στήριξης δανειοληπτών που αδυνατούν να πληρώσουν τις δόσεις τους για την κύρια κατοικία τους.  Αναμένουμε να δούμε ότι το σχέδιο της κυβέρνησης θα καλύψει, όχι μόνο αυτούς που αγόρασαν στέγη αλλά και αυτούς που ενοικιάζουν.

Μάριος Μαυρίδης, οικονομολόγος, βουλευτής Κερύνειας