Το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων δεν μπορεί να εξελιχθεί σε αντιπαράθεση μεταξύ καταθετών και δανειοληπτών διότι και οι δύο πλευρές έχουν κοινό συμφέρον, την επίλυση του προβλήματος κατά τρόπο ομαλό και οργανωμένο,  και με το χαμηλότερο δυνατό κόστος.  Η μια πλευρά χρειάζεται την άλλη και χωρίς τη συνεργασία και των δύο πλευρών, το πρόβλημα δυνατόν να προκαλέσει την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.  Γνωρίζουμε ότι τα χρήματα των καταθετών είναι δανεισμένα και το 48% από αυτά είναι εγκλωβισμένα σε μη εξυπηρετούμενα δάνεια.  Γνωρίζουμε επίσης ότι τα περιοριστικά μέτρα δεν αφήνουν τους καταθέτες να αποσύρουν όλα τα χρήματα τους.  Μπορούν όμως οι καταθέτες να τα αποσύρουν λίγα λίγα σε βάθος χρόνου.  Οι τράπεζες αναπληρώνουν τις καταθέσεις που φεύγουν με δανεισμό από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με επιτόκιο 0.5%, όμως η πηγή αυτή δεν είναι ανεξάντλητη.  Γνωρίζουμε επίσης ότι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια αυξάνονται κάθε μήνα και ότι από τον περασμένο Μάρτιο μέχρι σήμερα, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια έχουν αυξηθεί από 38% στο 48% των συνολικών δανείων.  Αν η τάση αυτή συνεχιστεί, τότε η κατάσταση του τραπεζικού συστήματος δεν είναι βιώσιμη.  Αν το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων δεν αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά μέσα στους επόμενους μήνες, τότε το τραπεζικό σύστημα μπορεί να καταρρεύσει, και τότε όλοι θα είναι χαμένοι, διότι οι καταθέτες θα υποστούν κούρεμα των ανασφάλιστων καταθέσεων τους ενώ οι δανειολήπτες θα οδηγηθούν στα δικαστήρια από τον εκκαθαριστή της κάθε τράπεζας που θα καταρρέει.  Είναι λοιπόν προς το συμφέρον τόσο των καταθετών, όσο και των δανειοληπτών, να συνεργαστούν για να επιλύσουν το πρόβλημα.  Η συνεργασία αυτή απαιτεί την κατανόηση μεταξύ των δύο πλευρών.  Οι καταθέτες θα πρέπει να κατανοήσουν ότι θα πρέπει να δώσουν περισσότερο χρόνο στους δανειολήπτες να πλερώσουν τα οφειλόμενα τους και χαμηλότερο επιτόκιο στα δάνεια τους.  Αν οι καταθέτες επιμένουν να ρευστοποιηθούν οι εξασφαλίσεις που στηρίζουν τα δάνεια που στηρίζουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, το μόνο που θα κερδίσουν είναι να επιδεινώσουν το πρόβλημα διότι οι τιμές των εξασφαλίσεων θα μειωθούν δραματικά και τα ποσά που θα εισπραχθούν δεν θα φτάνουν ούτε για τις ασφαλισμένες καταθέσεις (μέχρι €100,000).  Θα πρέπει λοιπόν οι καταθέτες να κάνουν υπομονή και να διευκολύνουν τους δανειολήπτες όσο το δυνατό περισσότερο στην αποπληρωμή των δανείων τους.  Από τη μεριά τους, οι δανειολήπτες θα πρέπει να αντιληφθούν ότι θα πρέπει να καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποπληρώσουν τα δάνεια τους διότι η υπομονή των καταθετών έχει τα όρια της.  Αν κάποιοι δανειολήπτες μπορούν αλλά δεν πλερώνουν, τότε θα πάρουν στο λαιμό τους και αυτούς που πραγματικά έχουν πρόβλημα.  Διότι, αν οι καταθέτες αποσύρουν όσα μπορούν από τις τράπεζες κάθε μήνα, τότε οι τράπεζες θα κινδυνεύουν με κατάρρευση σε βάθος χρόνου.  Μη έχοντας άλλη επιλογή, οι τράπεζες θα αρχίσουν να ρευστοποιούν τις εξασφαλίσεις των μη εξυπηρετούμενων δανείων σε εξευτελιστικές τιμές, για να εισπράξουν ότι μπορούν.  Τα πράγματα λοιπόν δεν είναι τόσο απλά και χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή και μαεστρία για να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα των μη εξυπηρετούμενων δανείων.  Τα περιοριστικά μέτρα σίγουρα δεν μπορούν να αρθούν πριν αντιμετωπισθεί το πρόβλημα αυτό.

Μάριος Μαυρίδης, βουλευτής Κερύνειας