Αν σε μια οικονομία, ο κάθε εργαζόμενος πολίτης αμείβεται σύμφωνα με το τι παράγει και αν ο κάθε πολίτης πληρώνει αυτό που του αναλογεί (σύμφωνα με αυτά που απολαμβάνει), τότε η οικονομία θα είχε λιγότερα προβλήματα.   Αν κάποιοι αμείβονται περισσότερο από ότι αξίζει η εργασία τους, τότε κάποιοι άλλοι θα αμείβονται λιγότερο, διότι η πίττα είναι συγκεκριμένη κάθε χρόνο, είναι το ακαθάριστο εγχώριο εισόδημα, το οποίο κατανέμεται στους συντελεστές παραγωγής, κυρίως τους εργαζομένους.  Ο βέλτιστος τρόπος κατανομής του εισοδήματος είναι ο κάθε εργαζόμενος να λαμβάνει αυτό που του αναλογεί, και το οποίο θα πρέπει κανονικά να ανταποκρίνεται στην αξία της παραγωγής που παράγει ο κάθε εργαζόμενος.  Αυτή η φιλοσοφία είναι ορθή και δίκαιη, αλλά και αποδεκτή μέσα σε μια δημοκρατική κοινωνία.   Αυτή η πρακτική έχει σημαντικά οφέλη για την οικονομία και για την κοινωνία διότι εμπεδώνει το αίσθημα της δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας, και ενισχύει τον υγιή ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργαζομένους και στις επιχειρήσεις.  Αν εργάζομαι περισσότερο και αν παράγω περισσότερο, τότε δικαιωματικά θα αμείβομαι περισσότερο.   Αν ο εργαζόμενος γνωρίζει ότι η εργασία του θα υπόκειται σε αξιολόγηση και ότι αυτή η αξιολόγηση θα έχει κάποια αξία, τότε θα έχει κίνητρο να εργαστεί περισσότερο, να είναι πιο παραγωγικός και πιο ανταγωνιστικός.  Κλασσικά παραδείγματα επαγγελμάτων που προσφέρουν κίνητρα στους εργαζομένους και που οι εργαζόμενοι αμείβονται σύμφωνα με την παραγωγή τους, είναι το επάγγελμα του ασφαλιστή, του κτηματομεσίτη και όλων των αυτοεργοδοτούμενων.  Στον ιδιωτικό τομέα, σπάνια μπορεί κάποιος να εντοπίσει εργαζομένους που πλερώνονται χωρίς να παράγουν.  Αντίθετα, στο δημόσιο τομέα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.  Εκτός από το γεγονός ότι ένα σημαντικό ποσοστό εργαζομένων είναι περίσσευμα  και απλά πλερώνεται χωρίς να παράγει, η παραγωγή ενός εργαζομένου στο δημόσιο, ουδεμία σχέση έχει με την αξία της παραγωγής του.  Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα τοποθετούνται σε κλίμακες, και η ανέλιξη τους εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας και σε μικρότερο βαθμό από την αξία τους.  Σε πολλές περιπτώσεις, το «μέσον» είναι σημαντικό εργαλείο ανέλιξης, αν και τα τελευταία χρόνια αυτό περιορίστηκε λόγω της παγοποίησης των προσλήψεων και των προαγωγών στο δημόσιο τομέα.   Ανάμεσα στα πολλά προβλήματα του δημοσίου, το πλεονάζον προσωπικό είναι ένα πρόβλημα με οικονομικές και κοινωνικές πτυχές.  Το πλεονάζον προσωπικό όχι μόνο δεν παράγει αλλά πλερώνεται με χρήματα που παράγουν άλλοι ή με δανεικά, μόνο που τα δανεικά τελείωσαν.  Το πρόβλημα του πλεονάζον προσωπικού είναι πολύ δύσκολο να επιλυθεί διότι στο δημόσιο υπάρχει η λεγόμενη μονιμότητα.  Στη δημόσια υπηρεσία δεν υπάρχει πλεονάζον.   Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα το πλεονάζον επιτρέπεται όμως κανένας δεν τολμά να προχωρήσει με απολύσεις λόγω πλεονάζον.  Θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να επιλυθεί το πρόβλημα του πλεονάζον στο δημόσιο.

Μάριος Μαυρίδης, βουλευτής Κερύνειας