Ένας πολύ απλός και εύκολος τρόπος για την κυβέρνηση να λύσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με το φόρο ακίνητης ιδιοκτησίας,  είναι να αφήσει τις τοπικές αρχές να τον αναλάβουν.  Άλλωστε ο φόρος ιδιοκτησίας είναι φόρος τοπικού χαρακτήρα και επιβάλλεται από τις τοπικές αρχές για τις υπηρεσίες που προσφέρονται στους πολίτες.  Λογικά το κράτος δεν θα έπρεπε να επιβάλει φόρο ιδιοκτησίας διότι αυτό σημαίνει περισσότερο συγκεντρωτισμό ενώ η τάση στην Ευρώπη είναι η αποκέντρωση από τις εθνικές κυβερνήσεις στα χαμηλότερα επίπεδα εξουσίας.  Μια κυβέρνηση θα μπορούσε, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, να επιβάλει φόρο ιδιοκτησίας στα πλαίσια της φορολόγησης του πλούτου, για την αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων, με το δικαιολογητικό ότι ο πλούτος πρέπει να πλερώσει περισσότερο.  Είναι γεγονός ότι η καταθλιπτική κατάσταση των δημοσίων οικονομικών σήμερα δικαιολογεί φορολόγηση του πλούτου.  Όμως η προτεινόμενη φορολόγηση ακίνητης ιδιοκτησίας από την κυβέρνηση, ουδεμία σχέση έχει με τον πλούτο.  Πρώτα από όλα δεν λαμβάνονται υπόψη τα δάνεια που συνοδεύουν την ακίνητη ιδιοκτησία, έτσι στην ουσία δεν φορολογείται ο καθαρός πλούτος.  Δεύτερον, πλούτος δεν είναι μόνο η ακίνητη ιδιοκτησία.  Υπάρχουν και άλλες μορφές πλούτου όπως μετοχές και ομόλογα, αποταμιεύσεις, χρυσάφι και διαμάντια, πολυτελή αυτοκίνητα και γιωτ, ακριβά έργα τέχνης, κλπ.  Τρίτον, οι αξίες των ακινήτων είναι στρεβλωμένες πέρα για πέρα.  Οι τιμές του 1980 προσαρμοσμένες με τον πληθωρισμό, δεν μπορούν, σε καμία περίπτωση να θεωρούνται αντιπροσωπευτικές των σημερινών τιμών.  Δυστυχώς, με τα σημερινά δεδομένα δεν είναι δυνατή η φορολόγηση του πλούτου διότι η πολιτεία δεν διαθέτει τα ορθά στοιχεία.  Ενδεχόμενη ψήφιση του προτεινόμενου νομοσχεδίου, θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που προσπαθεί να επιλύσει.  Αυτό που θα μπορούσε να γίνει, το ταχύτερο δυνατόν, είναι να εξουσιοδοτηθούν οι τοπικές αρχές να φορολογούν οι ίδιες τους πολίτες τους για τις υπηρεσίες που τους προσφέρουν.  Η φορολογική βάση θα είναι οι αξίες των περιουσιών, οι οποίες επωφελούνται από τις υπηρεσίες και τα έργα υποδομής των τοπικών αρχών.  Με τον τρόπο αυτό, η φορολόγηση ακίνητης ιδιοκτησίας δικαιολογείται απόλυτα, με την έννοια του ότι δεν φορολογείς αυθαίρετα τις περιουσίες αλλά τις χρεώνεις για τις υπηρεσίες που προσφέρεις σε αυτές τις περιουσίες, για παράδειγμα, δρόμοι, χώροι πρασίνου, κοινοτικά κέντρα, καθαρισμό, φωτισμό και τόσες άλλες υπηρεσίες και έργα υποδομής.  Ο φόρος ιδιοκτησίας θα πρέπει να είναι στοχευμένος και όχι γενικός φόρος.  Από τη μια ο κάθε ιδιοκτήτης πλερώνει αυτό που του αναλογεί για τις υπηρεσίες που του προσφέρονται, και από την άλλη γνωρίζει που πάνε τα λεφτά που πλερώνει.  Οι τοπικές αρχές, δήμοι και κοινότητες, γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τις σημερινές αξίες των περιουσιών που εμπίπτουν στην γεωγραφική τους εμβέλεια.  Αυτό που χρειάζονται οι τοπικές αρχές, είναι το θεσμικό πλαίσιο, το οποίο θα τους επιτρέπει να επιβεβαιώνουν αυτές τις αξίες, με ανεξάρτητες και αξιόπιστες εκτιμήσεις, και οι οποίες θα πρέπει να αναθεωρούνται κάθε μερικά χρόνια.

Μάριος Μαυρίδης, βουλευτής Κερύνειας